Sameiningin - 01.01.1893, Qupperneq 17

—177 —
hin sönnu gœði guðs barna er guð sjálfr með allri þeirri náð, sem
hann hefir opinberað í Kristi og sem liann veitir peim með því í
samfélagi andans að láta líf sitt streyma inn í lijörtu þeirra. Kessi
sín gœði meðtaka pau eigi að eins hér í lífi, heldr verða pau pvert
á móti í fylling sinni einmitt hlutskifti peirra í eilífðinni. Fyrir
f>ví verða J>eir menn eigi snauðir í dauða sínum: pá fær einmitt
lífið peirra, sem áðr liefir verið pjáð og niðrboelt af byrði syndar-
innar, tœkifœri til fiess að ná fullum og frjálsum þroska, og jafn-
vel pau verk, sem þeir hafa tamið sér hér í heimi, fylgja peim, fyrir
J>á sök, að pau hafa í sér hið eilífa frjóvgunarafl kærleikans; pau
voru i guði gjörð. Með hjarta pví, er guðs barn fyrst af öllu hefir
gefið guði, elskar pað J>á heiminn eins og guð elskar heiminn. Svo
framarlega sem slíkr maðr gjörir petta, dregr kærleikrinn hann eigi
frá guði, heldr til guðs; J>ví að það er guð, sem guðs barnið elskar
í öllu sköpunarverki hans. Sá maðr aftr á móti, sem gefr heim-
inum hjarta sitt í staðinn fyrir guði, fær heiminn fyrir sinn guð.
E>ví fær liann og öll sín gœði í pessum heimi, og pví er pað og, að
liann er án guðs i lífinu og án guðs i dauðanum, og hinum megin
skilr hann ekki fremr en hörna megin né kannast við hina d/pstu
f>örf sálar sinnar, að lifa í sameining við kærleik guðs.
Sjáið ríka manninn, er hann lióf upp augu sín í kvölunum.
Hvað er það, sem hann kvartar um? Ekki um aðskilnað sinn frá
guði, heldr um hina brennandi löngun sína eftir heiminum, par er
hann hafði öll sín gœði. Hvaða liuggun er p>að, sem liann óskar
eftir? Ekki synda-fyrirgefning og náð, heldr einn dropi af peirri
nautn, er hann var vanr að sefa hinar brennandi ástríður sínar með.
Hverjum kennir hann um eymd sína? Ekki sjálfum sér eða synd
sinni, heldr guði og J>ví, hve ónógarséfrelsisráðstafanirhans. Hann
finnr til ófarsældar sinnar, en ekki til sektar sinnar. Hann aumk-
ast innilega yfir sjálfan sig, en hann dœmir ekki sjálfan sig. í
kvölunum eftir dauðann breytir hann alveg eins og hann hlýtr að
hafa gjört meðan hann á jöiðinni kveinaði undan sjúkdómspjáning-
unum; einnig J>á, getr vel verið, að liann liafi beðið um vægð án
J>ess að hafa nokkurn grun um pað, að sátt sálaiinnar við guð var
sú hjálp, sem hann purfti að fá; einnig pá, getr vel verið, að hann
hafi fundið til p>ess, að nú varð eigi framar neins pess notið, erhann
kallaði sín gœði; en pá alveg eins og 1 kvölunum hefir hann kvart-
að um guð, en ekki sjálfan sig. Eða munum vér liafa hann fyrir
rangri sök, er vér segjum, að ákæra gegn guði felist í pessu orði