Sameiningin - 01.01.1893, Side 18

—178—
lians: „Eg bið f>ig, faðir, að f)ú sendir Lazarus í hús föður míns,
f>ví eg á fimm brœðr, svo að hann vari p>á við, að ekki komi p>eir
líka í f>ennan kvalastað“? Ðví með þessum orðum tekr hann f>að
greinilega fram, að ef guð að eins hefði vitað eins vel og liann,
hvað gjöra f>arf til f>ess að menn fái komizt hjá f>ví að glatast, og
að væri guð að eins eins miskunnsamr og liann, p>á myndi hann
aldrei hafa lent í pennan kvalastað. Æfinlega hafði hann haft vit
á f>ví að finna afsakanir, pá er um f>að var að rœða, að hafnahjálp-
ræðis-tilboði guðs, og vaninn hafði gjört hann hálærðan í peirri
íprótt, að láta pverúðhjarta síns dyljast undir ábreiðu fagrgalans, er
hann gat dregið sig á tálar með. Og pessa íprótt lcann hann enn pá.
Það lælr svo undr vel í eyrum, að heyra hann í sínum eiginkvölum
hafa tilfinning fyrir hættu brœðra sinna og vera að hugsa um að
frelsa pá; en á bak við pessa vingjarnlegu bœn felst pó svona lög-
uð ákæra: „Hví var enginn úr liópi hinna framliðnu sendr til mín,
tneðan eg var saman með brœðrum mínum í húsi föður míns, til
pess að hann fengi varað mig við, að eigi skyldi eg lenda í pennan
kvalastað?“ Hann er ófáanlegr til að sleppa rýtti sínum til svona
lagaðrar ákæru; í kvalastaðnum alveg eins og á jörðinni sýknar
hann sjálfan sig, en slengir sökinni upp á guð.
Og orsökin til pess, að hann getr gjört petta, er nú sem fyr
fyrirlitning lians á guðs orði. í pessu lífi hefir hann hugsað, að sér
væri óhætt að láta fram hjá sér fara pað, sem guðs orð segir um
aftrhvarf og trú, afpví að honum hefir sýnzt jafn-lítið aðmarkapað,
er pað hótar, eins og hitt, er pað lofar. Margsinnis hefir hann víst
sagt, að pað, sem sagt er um kvalastaðinn, gæti enga hrætt nema
börn, og að góðr svefn í sinni eigin mjúku sæng væri meiri gœði í
reyndinni 3n fyrirheitið um hvíldina í faðmi Abrahams. I kvölun-
um hugsar hann eins; hvort brœðr hans hafa guðs orð eða allsendis
ekki ueitt sér til frelsunar, stendr honum alveg á sama; til pess
purfti nefnilega eittlivað virkilegt, nokkuð, sem alvara er í, svosem
pað, að einhver framliðinn koemi og vitnaði fyrir peim; pá, en ekki
fyr, væri allt gjört, sem unnt væri, til pess að peir fengi komizthjá
glötuninni. Og í pessu vill ríki maðrinn alls ekki láta sannfœrast.
í pverúð lijarta síns neitar hann pví, sem Abraham fullyrðir. Hann
er ófáanlegr til að samsinua pví, að pað sé nóg að hafa Móses og
spámennina, af pví að pá hefði hann orðið að gefa pað eftir, að
liann mætti sj álfum sér og engu öðru kenna um glötun sína. Þessi
pverúðaiorð: „Nei, faðir Abraliam“—eru síðustu orðin,sem vér heyr-