Sameiningin - 01.01.1893, Síða 28

188
sem slógu hann og negldu hann á krossinn. Hún meðtók þenn-
an boðskap meS trú, og trúin jók henni skilning. MeS lotning
nam stúlkan staðar frammi fyrir undrajurtinni, þar sem hún
stóS í fullum blóma og dralclc í sig ilminn, er jurtin angaði af. Og
hún heyrSi rödd, er til hennar kom frá hverju blaði jurtarinnar,
og raddirnar runnu saman í himneskt eilífðarlag. Hún tók eitt
blómstrblað af jurtinni, og lagSi það í biblíuna sína, og með því
í var biblían látin undir höfuðið á henni, er hún fám vikum síð-
ar hvíldi í líkkistunni sinni.—En jurtin hélt áfram að blómgast
í skóginum og varð á að líta sem göfugt tré. j)á hneyksluðust
þistlarnir og þeirra félagar, og kváSu aSskotajurtina heldr en
ekki vera farna aS hreykja sér upp. Og sniglarnir hugsuðu
eins, og hrœktu á jurtina. Svo kom svínahirðir, sem var að
safna þistlum og hrísi til eldkveikju. Hann var ekki vitrari en
það, að hann reif undrajurtina upp og varpaSi henni í eldinn
eins og hinu ruslinu.— En þaS vildi til, að konungrinn þar í land-
inu varð þunglyndr og sárþjáðr á sálunni. þaS var reynt aS
lækna hann með öllu móti. Líkamleg vinna var citt læknisráS-
ið. En það dugSi ekki hót. Ekki hcldr það að lesa honum
djúpsett heimspekisrit, eða hálærSar vísindabœkr, eða auðveld-
ustu skemmtibœkr. Allt reyndist ónýtt. þáfékk konungr frá
spekingi einum boð, að einn hlutr gæti þó læknaS hann; það
væri jurt ein í skógi nokkrum þar í landi konungsins. þaS var
jurtin himinfallna, sem við var átt. En nú var hún ekki lertgr
til, því svínahirðirinn hafSi eyðilagt hana; ekki neitt eftir af
henni nema laufblaðið litla í líkkistu stúlkunnar, sem enginn
vissi neitt um. Svo konungrinn læknaSist ekki. Sarnt fór
hann út í skóginn, þar sem jurtin liafði verið, og sagði: „þetta
er heilagr reitr“. Og svo lét hann girða blettinn með gullnum
grindum og varSmenn gæta ltans. En grasafrœðingrinn tók
sig til og samdi langa vísindalega ritgjörS um undrajurtina, og
hafði upp úr því mesta heiðr.
.v.
*
Svona er æíintýrið um jurtina dásamlegu og yfirnáttúrlegu.
Og hvað það þj^ðir í aðalefninu, þaS liggr aldrei, sagði séra J.
Bj., eins opið og á jólunutn.—„JólaguðspjalliS er hin himneska,
liiminfallna jurt. I frásögunni um fœðing hins heilaga barns í