Sameiningin - 01.01.1898, Síða 10

—170—
af hinum gamla lögsögumanni, aíi hánn um leiS og hann beygir
sig fyrir kristinni trú notar síðasta kraft heiðninnar til þess aS
brjóta oddinn af harðýðgi þeirri, er þá var kristninni samfara,
sem ef til vill var einmitt það, er fremr öllu öðru hélt honum
og mörgum öðrum frá hinni nýju trú. Mikil hamingja hefði
það verið fyrir Norveg, ef þeir Ólafr konungr Tryggvason og
Ólafr hinn helgi hefði haft aunan eins vísdóm og annað eins
frjálslyndi til að styðja sig við.
Allt uf mjög hefir Sars—eins og guðfrœðinga vora—skort
bæði vilja og mátt til að setja sig inn í það, hvernig trúarhugs-
an og trúartilfinning manna var á þeirri tíð.
Á Stiklastöðum kemr Arnljótr gellini til Ólafs helga að
morgni orrustudagsins sjálfs. Konungr lætr biskup skíra hinn
beygða skóggangsmann, en tekr það sjálfr að sér að veita hon-
um frœðslu í trúnni. „Kenndi konungr hánum þat af trúnni,
er honum þótti skyldast vera,“ og skipaði honum í öndverða
fylking fyrir merki sínu, þar sem helzt mátti búast við dauöa.
Vafalaust hefir það verið lítil trúarfrœðsla; en ekki veiteg. hvort
allir herforingjar nú á tímum hefði tekið sér tima til svo mikils,
fám augnablikum áðr en teningunum skyldi varpað bæði um
kórónu og líf. Og hafi Ólafr þann morgun haft tíma til að
veita trúarfrœðslu heiðnum manni, sem skírast átti, megum vér
víst trúa því, að hann hafi ekki heldr við önnur trekifœri tekið
sér það mál svo allsendis létt. Og naumast hafði hann neinn
alveg ótœkan jarðveg til aö sá í, þar sem Arnljótr þessi var ;
því þar var maðr, sem þreyttr var orðinn á sjálfum sér og sínu
gamla lífi, og hlýddi svo fúslega á orð trúarinnar á því augna-
bliki, er hann var að búast til göngu út í dauöann. — —
-----þá er eg hugsa um Skarphéðin, hinn óstýrilátasta
kappa íslands, er hann að lokum æfinnar, sem gengiö hafði í
bardaga til þess að halda uppi heiðri ættarinnar, liggjandi undir
logandi þekju bœjarins að Bergþórshvoli og megandi þaðan
hvergi hrœrast, brennir sig í dauöanum með krossmarki Krists
á brjósti og herðum, þá finnst mér fyrir mitt leyti það fagrt og
vel gjört. Og sama þótti samtíðarmönnum hans. Og það er
trúa mín, að guð i himninum hafi litiö mildum augum til hinnar
deyjandi hetju.
En ekki er það þó skoðan mín, að Skarphéðinn eða ólafr