Sameiningin - 01.09.1906, Síða 31

fram og aftur, og var næsta glaölegur. Því næst hljóp hann
út, og fór húsbónci hans á eítir honum, og allir hinir, sem aó
boröum sátu, uns þeir komu út úr bær.um aö á einni, og á brú
nokkra, sem þar var á. Þar nam hundurinn staöar, stökk þeg-i
ar í ana,. og svam yfir til eyjar einnar eöa sandeyri, sem var í
miöri ánr.i.
í sömu svipan kom bar að stúlka ein lítil, á aö sjá sjö eða
átta vetra; hún var grátandi, og sagöi, aö bróöir hennar þré-
vetur hefði falliö af brúnni niöur í ána; hundurinn heföi legið
þar á brúnni, stokkið þegar á eftir honum, bitið hann til bana,
og' synt með hann yfir á sandeyrina Nú sáu hinir barn eitt lít-
ið á eyrinni; hundurinn stóö yfir því og slelkti þaö, og rendi við
cg viö augum til húsbónda síns, sem hann biði boðs þess, að
íx-.r.a meö barnið; en Görkingk þorði ekki á það að hætta, og
kaliaöi til hundsins: „Ligðu kyrr.“ Hunduirnn lagöist þegar
niöur hjá fcarninu, og var að s.leikja þaö, uns þaö var sótt á báti.
Nú var barnið vandlega skoðað, og varð sú raunin á, að
barnið var með öllu óskaddað, en ekki bitið til bana, sem stúlk-
an hafði sagt. Hundurinn hafði stokkið í ána til að frelsa barn-
ið,tekið x klæði bess og synt með það yfir á evrina, þar sem
hann átti hægast að bera það á land. Barnið var óskemt og hélt
bæði lifi og heit.su.
---------o--------
MÝSNAR.
(Eftir E. Beyer.)
Einu sinni héldu mýsnar fund með sér um það, hvaða ráð
myndi bezt, til þess að verjast kettinum. „Eg þekki gott ráð!“
•—gall við ung mús. „Við sku.lum hengja litla bjöllu á kisu.
Þá getum við æfinlega heyrt til hennar, þegar hún kemur, og
í tíma forðað okkur og hlaupið inn í holur okkar.“ — Öllum
músunum fanst þetta þjóðráð og þær glöddust mjög, tístu,
stukku og dönsuðu hver með annarri af fögnuði og sögðu:
„Nú skal kisa aldrei gera okkur neitt mein framar!“
Þarna í horni einu .lá hálsband, sem hvolpur hafði átt, og
voru tvær smá-bjöllur á því. Afýsnar fara nú allar að naga, og
nöguðu aðra bjölluna af hálsbandinu. En að þvi búnu spvrja
þær hver aðra: „Hver á nú að hengja bjölluna á kisu.“—En
engin þeirra þorði að gera það. Fóru svo allar sneyptar aftur
inn i ho.lur sínar.