Sameiningin - 01.12.1951, Blaðsíða 9

Sameiningin
87
mína heim til hennar til að ræða ýmis mál, enda voru hæg
heimatökin þar eð við vorum næstu nágrannar öll árin sem
hún átti ólifuð.
Eðlilegt hefði það verið, frá mannlegu sjónarmiði, ef
henni hefði sárnað að sjá annan mann taka við embætti
manns hennar, sjá meðlimi safnaðarins leggja leið sína í
næstu dyr en ekki að hennar dyrum eins og fyrr; og sjá
aðra konu skipa prestskonustöðuna sem hún hafði notið og
staðið í með mikilli prýði í nær aldarfjórðung. Ef til vill
voru það henni vonbrigði að sjá, þegar á reyndi, að eftir-
maðurinn var ekki nógu stór til að fylla sæti fyrirrennarans,
og taldi sér auk þess skylt, vegna upplags síns, reynslu sinn-
ar og samvizku, að fara aðrar leiðir en hann hafði vísað til
í nokkrum málum. En ef slíkar hugrenningar ásóttu hana
nokkru sinni lét hún aldrei á því bera, en taldi hins vegar
sjálfsagt að hver maður væri sjálfstæður í hugsun og sjálf-
um sér trúr. Ávalt var hún jafn glöð, vingjarnleg og hjálp-
söm. Sál hennar var stór og göfug, og bar vott um mikinn
andlegan þroska.
Ég á margar myndir af frú Ingiríði í huga mínum,
dreifðum yfir langt árabil, og ýmsar þeirra fyrnast ekki.
Ég sé þau hjón á skemtiferð vestur á Kyrrahafsströnd.
Þau eru, einkum hann, nokkuð við aldur. En þau leika á
alls oddi, þau eru vingjarnleg, en einkum þó virðuleg.
Það er auðséð að þar fara merkishjón, höfðingjar í andans
heimi, hjón sem ávinningur er í að kynnast.
Ég sé hana í sæti sínu í kirkjunni ,sunnudag eftir sunnu-
dag, ár eftir ár. Það sem dróg hana þangað var ekki lengur
maðurinn hennar, eða skyldurækni hennar gagnvart hon-
um. Hún vissi það ofur vel að málstaðurinn er manninum
meiri, hver sem hann er, og það er boðskapur kirkjunnar
sem styrkja ber, sem og veitir mönnum þrótt í baráttu
lífsins, fremur en persóna mannsins sem í stólnum stendur.
Kristindómurinn var henni ekki fyrst og fremst hagsmuna-
atriði, eða atvinnuspursmál, heldur lifandi hjartans mál.
Þessu bar hún glöggt vitni í persónulegum hörmum við frá-
fall manns síns og bræðra, og með stöðugri árvekni, trú-
mensku og verðugu fordæmi.
Ég sá hana mörgum sinnum á heimili sínu í hópi vina
sinna, barna og barnabarna. Hún var ávalt glaðvær, veit-
andi andlega og líkamlega, fróð og fræðandi. Hún ræddi
hvert mál skemtilega, hafði glöggt auga fyrir mönnum