Sameiningin - 01.09.1954, Page 10

64
Sameiningin
lögmálsins, Torah, en grundvallarsjónarmið hans er samt
þetta: mælisnúran á réttláta breytni mannsins býr ekki
með manninum sjálfum, heldur Guði. Vér kynnum að hafa
aðrar skoðnanir á siðalögmálinu en Esekíel. Vér kynnum
að neita því, að bankastjórar séu menn ósiðlegri en aðrir.
Að hinu gefum vér gaum, að Esekíel telur Guð hafa opin-
berað vilja sinn mönnunum. Það verður þá vort hlutverk
að túlka eðli þessarar opinberunar.
Hér höfum vér komið auga á viðlag eða uppistöðuþráð í
kenningu Biblíunnar, sem segir oss að allir hlutir eigi
að skiljast þeirri skilningu, að Guð sé veruleiki. Þennan
uppistöðuþráð höfum vér fundið í þrem textum, sem að
ytra borði virðast ólíkir. Þeir eru hver öðrum frábrugðnir
vegna þess, að þeir eru til orðnir á ýmsum tímum og hver
þeirra endurspeglar tímamót sinnar samtíðar. Samt sem
áður tengir þá sterkt band og þeir segja að vissu leyti
hið sama.
Á þennan hátt þurfum vér að finna uppistöðuþræðina í
kenningu Ritningarinnar, eins og prófessor Rylaarsdam hefir
bent á, á athyglisverðan hátt. f þessu er fólgin lausn þess
vanda, sem bent var á að framan, að skoða Ritninguna sem
eina heild og ekki sem safn ýmissa guðfræðiskoðana frá
ýmsum öldum. Um leið og vér skoðum Biblíuna sem bók
sögunnar, höfum vér nú nálgazt það mark að sjá hana sem
bók trúarinnar.
En vér höfum ekki enn komizt alla leið, að mínum
skilningi. Enda þótt vér komum auga á uppistöðuþræðina í
hinum litskrúðuga kenningavefnaði Ritningarinnar svo sem
frjálsræði Guðs (gagnvart náttúrulögmálinu), synd skoðaða
sem flótta frá Guði, eðli hjálpræðisins o. s. frv., höfum vér
ekki enn sýnt fram á hvers vegna t. d. kenning Biblíunnar
um hjálpræðið sé oss þýðingarmeiri en kenning Indverja, svo
að eitt dæmi sé nefnt.
Hér hefst því síðari þáttur þeirrar lausnar, sem ég vildi
benda á og drap á að framan, hinn guðfræðilegi og trúar-
legi þáttur.
Það sem vér þurfum nú að fást við er það, hvernig sú
trúarreynsla, sem að baki liggur þeirri sannfæringu, að
Guð sé að verki í sögunni, geti orðið vor reynsla. Hvernig
uppistöðuþræðirnir í kenningu Ritningarinnar geti vakið
trú með oss sjálfum á sama hátt og með liðnum kynslóðum.