Sameiningin - 01.09.1954, Síða 12

66
Sameiningin
staðreyndar, að kristinn átrúnaður sameinar sögu og trú.
Trúin er lífsafstaða vor til nútíðarinnar en vér erum samt
ekki fortíðarlausir. Enginn maður flýr fortíð sína og ekkert
það dafnar, sem er gleymið á rætur sínar. Vér erum í senn
bundnir af arfi og erfðum og lifum af þeim. Kristinn maður
er bundinn þeirri fortíð sinni, að hann var einn þeirra, sem
Guð leiddi út af Egyptalandi, og hann er einn þeirra, sem
stóðu við kross Krists. Það sögulega mót, sem þessir at-
burðir hafa fengið í sagnaritun hinnar helgu bókar, skuld-
binda hann ekki, og hann er frjáls til rannsókna og til þess
að velja og hafna um það, sem honum þykir sennilegast
um atburðanna rás. En þessi fortíð er fortíð hans sjálfs. Að
öðrum kosti er hann ekki kristinn. Á svipaðan hátt er sá
einn íslendingur, sem telur baráttu Jóns Sigurðssonar til
sinnar eigin fortíðar, svo að dæmi sé nefnt.
Kristinn maður er limur þess trúarsamfélags, sem Guð
skóp og viðheldur af náð sinni. Kristinn maður fær því
aðeins lifað trúarlífi, að hann haldist í lífrænum tengslum
við það trúarsamfélag, við kirkju Krists í nútíð og fortíð.
Vér finnum Guð hvorki í náttúrunni, meðal heimspeking-
anna né í bókmenntunum. Náttúran, heimspekin og bók-
menntirnar geta einungis leitt oss til Guðs. En Guð er í
sínu heilaga musteri. Og musteri hans er hvarvetna þar, sem
kirkja hans er nálæg.
•------------■☆■------------
Vígsla kirkjunnar á Gimli
Sunnudagurinn, 15. júlí á þessu sumri, var dýrðlegur
fyrir lúterska söfnuðinn á Gimli, því þá var vígð nýja,
veglega kirkjan hans með dásamlegum hátíðarbrag og
að viðstöddu fjölmenni. Sjö lúterskir prestar tóku meiri
eða minni þátt í athöfninni.
Hátíðin féll í þrjár deildir. Fyrst var guðsþjónusta á
elliheimilinu Betel, er hófst kl. 10 f. h. Næst var aðalvígslu-
hátíðin í nýju kirkjunni, er hófst kl. 11. Svo um kvöldið
fór fram tilkomumikil og margbreytt guðsþjónusta, í raun
og veru í tvennu lagi, er hófst kl. 7.
Séra Haraldur Sigmar, D.D., frá Blaine í Washington-
ríki Bandaríkjanna, stýrði athöfninni á Betel. Það fór undur