Sameiningin - 01.09.1945, Blaðsíða 13

173
ar um þá ljó;s sólu bjartara, og rödd rýfur öræfa þögnina:
“Sjaúl, Sjaúl, lama tífretení? Sál, Sál, hví ofsækir þú mig?
Erfitt verður þér að spyrna á móti broddunum.” Og Sál
hnígur niður á veginn. Sjaldan hefir nokkur maður fundið
leggjast á sig annan eins sektarþunga, og þó var hann
sælastur allra manna. Hann hafði heyrt Jesús tala. Sama
vissan er að gagntaka hann og lærisveinana við Sesareu
Filippi:Þú ert Kristur sonur hins lifanda Guðs. Nú skil eg
þetta alt eitthvað betur.
Samræður Jesú við lærisveina hans hjá Sesareu Filippí
endurtakast -— öld af öld og dag frá degi. Þær heyra ekki
aðeins til horfnum tímum, heldur nútímanum og því sem
framtíðin ber í skauti, já eilífðinni sjálfri. Og það er aðeins
eitt, sem er nauðsynlegt fyrir hvert mannsbarn um sig og
mannkynið alt í heild sinni, að það heyri röddina þá, sem
lærisveinarnir heyrðu við Sesareu Filippí og Páll postuli
fyrir utan Damaskus, og hætti við það að spyrna á móti
broddunum.
Við þær hugsanir heilsum við aftur Damaskus.
Jórsalaför — eftir Ásmund Guðmundsson.
Ekki er alt sem sýnist
Frásaga löngu liðinna alda segir frá konungi einum,
sem ríkti yfir ríkjum þar sem hungursneyð hafði geysað
um langt skeið. Lýðurinn var örvita af hungri og hafði
tekið til ýmsra örþrifaráða til að seðja hungur sitt. Sumir
létu falla orð um það að allir liðu í landinu nema kon-
ungurinn, sem klæddist purpura og lifði í alsnægtum. Eitt
sorglegt atvik var orsök þess að. hann kallaði þegna sína
saman og ávarpaði þá frá svölum hallar sinnar — óviðbúinn
gerði hann tilraun til að tala kjark í lýðinn, er hann rétti
upp hönd sína opnaðist skykkja hans og fólk sá að undir
hinni dýrindis skykkju klæddist hann serk úr grófu efni
næst sér. Fólkið varð orðlaust af undrun. — Hinn gróf-
gerði serkur táknaði yðrun og sorg. Það skyldi að þar sem
hann var hulinn fyrir manna sjónum var um virkilegt
sálarstríð að ræða. Þar var einhver hulin sorg eða synd —