Sameiningin - 01.11.1943, Blaðsíða 14

108
í prestsembættið, en til þess embættis hafði hann verið
vígður á kirkjuþinginu á Mountain í júní-mánuði. Eg hafði
hlakkað mikið til þessarar ferðar einkum af því mér fanst
það svo hrífandi að það skyldi eiga að vera fyrsta embættis-
verk mitt í hinni nýju stöðu, að setja elsta son okkar í
prestsembættið. Þó hefði eg vissulega hlakkað enn meira til
ferðarinnar, ef heilsa konu minnar hefði leyft að hún hefði
verið með í þessari ferð. Hitt var þó mikið gieðiefni að hún
var í góðum afturbata eftir þung veikindi á síðasta vetri
og vori, jafnvel þó hún væri ekki búin að safna nægum
kröftum til langferðar.
Eg hlakkaði líka til ferðarinnar vestur af því þar á eg
margt venslafólk, ættingja og vini. Og hafði eg áður reynt
það, ásamt með fjölskyldu minni, hversu unaðsríkt það er
að ferðast um á vesturströndinni.
Við komum til Seattle föstudagsmorguninn 9. júií, og
var Dr. Friðrik Thorlakson, tengdabróðir minn á stöðinni
að mæta okkur. Tók hann okkur samstundis heim á hið
fagra og vandaða heimili sitt, sem stendur í einu af hinum
fegurstu hverfum þeirrar fögru borgar. Úr framdyrum húss-
ins horfir maður út á fagurt stöðuvatn, — Lake Washington.
Þar úfir oft og grúfir af skemtisnekkjum með glansandi
seglum, og öðrum farartækjum af ýmsu tagi. Þegar bjart
er í lofti blasir þar líka við augum í nokkurri fjarlægð hinn
yndislegi fjallkonungur, — Mount Rainier. Mrs. Thorlakson
tók ljúflega móti okkur, og settumst við fljótt sð snæðingi,
og horfðum þá jafnframt á þetta ógleymanlega umhverfi.
í huga minn flaug þá sú hugsun, sem eg mátti þó ekki
dvelja lengi við: “Er það ekki grátlegt að hugsa til þess,
þar sem Guð veitir okkur alla þessa miklu og dýrðlegu
fegurð í náttúrunni og í sínum margvíslegu og miklu tignar-
verkum, að við mennirnir skulum samt svo oft vera á einn
og annan hátt að rífa niður og eyðileggja það sem fagurt
er. — Að hatrið og afbryðissemin skuli svo oft koma mönn-
unum til að mölbrjóta musteri fegurðarinnar og dýrðar-
innar á jörðinni, en reisa stundum í þeirra stað ljótar og
ömurlegar hallir eigingirni og vonsku. — En nú mátti varla
nema staðar við heilabrot.
Var mér nú boðið að vera á þessu fagra heimili Thor-
lakson-hjónanna meðan eg dveldist þar vestra. En sonur
minn og tengdadóttir færðu sig þegar nær kirkju sinni í
Ballard, og fengu þá fyrst athvarf á hinu vingjarnlega
heimili Mrs. Helgu Sumarliðason, nærri kirkjunni. Þar