Sameiningin - 01.03.1930, Page 16

78
lenda út í leiSindi og iðjuleysi — iSjuleysið, sem er eitt af verstu
meinum mannanna.
Eg stend í iþeirri meiningu, aS viS leggjum ekki nærri nóga
áherz-lu á aS læra aö þekkja 'börnin okkar. Oft grenslumst viS alls
ekki eftir, hvort þau hafi nokkra sérstaka hæfileika, til aS bera, sem
glæöa mætti og þroska, svo orðið gæti eigandum aS ómetanlegu
gagni. ÞaS var íslenzkur fjölskyldu faSir í Winnipeg, sem fyrir
mörgum árum opnaSi augu mín fyrir þessu. Hann sagSi eitthvaö
á þessa leiS: “Eg vildi óska, aö ég gæti hjálpaö hverju einasta
barninu mínu til aS hafa eitthvert “hobby,” eitthvaö þaS, aS starfa sér
til gagns og gamans, i frístundum sínum, sem þaS hefSi helzt hæfi-
leika til. Þá er ég viss aö ég þyrfti aldrei aö eyöa kvöldunum í
kvíöa yfir hvar ibarniö mitt væri aS slæpast, í þaS og þaö skiftiS.’’
Þetta eru viturleg orS, og alveg í samræmi viS ummæli eftir Boy
Scout Master nokkurn, sem ég ihefi nýlega lesiö. Hann segir:
“MaSur má vera nokkurn veginn óhræddur um aö drengurinn, sem
er sí-starfandi, lendi í glapstigu.”
Þessi hugsjón vakir sýnilega fyrir félögum þeim og skólum, sem
hafa samtök um aö koma á í Grand Forks nú á næstunni, einskonar
iönsýning fyrir drengi. Skal þar sýna vinnubrögö unglinga í þrem
flokkum eftir aldri, svo aö smíöisgripir er feöur og synir gera í
samvinnu. Er sýning þessi nefnd “Hobby Fair.”
Margt er þaö, sem vert er aS leiöa börnin til aö taka sér fyrir
hendur. ÞaS er nú til dæmis sönglistin og hljóSfæraslátturinn, sem
hvorttveggja má telja til mannkynsins öflugustu menningartækja.
'Þ'á má nefna hvaSa aSrar fagrar listir sem vera viil, lestur góöra
bóka, handvinnu af ýmsu tagi fyrir stúlkur, stníSar og því um líkt
fyrir drengi, blómarækt, garörækt, og fleira, og síöast en ekki sízt
hverja þá VINNU, sem er viS þeirra hæfi, og sem má aS gagni
koma. Ekki er aS búast viS aS börn yfirleitt séu fær um aS sjá
sér farborSa í neinu af þessu. Þau þurfa uppörfun og leiöbeining.
En á því er engin efi, aö þeim stundum, sem foreldrar legöu
í slíka samvinnu meS börnum sínum væri vel variö, jafnvel þó eitt-
hvert meira eSa tninná nauSsynlegt verk yrSi ofurlitiö á hakanum.
í slíkum samvinnustundum gæifist foreldrum óvenjulega gott tæki-
færi aS kynnast börnunum sínum, aö leiörétta ýmsan rangan hugsun-
arhátt, og aS tengjast þeim reglulegu vináttuböndum, IjæSi sjálfum
sér og þeim til gagns.
Tíminn leyfir ekki aö hér sé fariS lengra út í þetta mál. Þó
er eitt atriSi, sem mig langar aS taka fram, aS endingu, og þaS er
þetta: ViS foseldrar verStim aö gjöra okkur grein fyrir því, aS
viS ihöfum á hendi þaö háleitasta verk, sem til er, þaS áö veita ungurn
barnslífum skilyrSi ti-1 aS þroskast á sem allra fullkomnastan hátt,
bæSi til likama og sálar. ÞaS er sáffverk, sem aS gefa af sér blessun
og vellíSan í þessu lifi, og bera ávöxt til eilífs lífs. Þetta verk