Sameiningin - 01.03.1930, Síða 17

79
verður ekki vel af hendi leyst fremur en önnur vandaverk, nema
það sé unnið af allri alúð og fórnfýsi. Sá sem vill sinna því sem
hjáverki einu, getur ekki gert þaS vel. Þa'ð' er svo vandasamt,
að ekki er mögulegt að leggja niður neina algilda reglu sem hægt
sé að fylgja, heldur útheimtir það, að' hvert foreldri sé sí-vakandi
vörður yfir líkams og sálarlífi hvers eins af ibörnunum sínum, sem
gefur daglegar gætur að þörfum hvers eins út af fyrir sig, og reynir
svo með alvörugefni og kostgæfni að haga uppeldinu eftir þörfinni
og kringumstæðunum. Eftir því sem við gerum þetta rækilegar,
munum við finna til þess betur og betur, hve verkiö er háalvarlegt,
og hágöfugt, og hve ábótavant flestum okkar mun vera með að leysa
það af .hendi. En við munum líka reyna það, að við erum ekki ein
að verki, iheldur í samvinnu viS þann, sem máttugur er aS láta ofur-
litla viöleitni, iþó ófullkomin sé, bera mikinn og blessunarríkan
ávöxt.
Námsskeið úti í sveit
Bftir ungfrú Guðrúnu Bildfell
Þó umtalsefnið, sem ég hefi með höndum hafi verið kallað
“Sunnudagaskólastarf,” þá er það aðallega yfirlit yfir starf okkar
Miss Johnson á sumrinu sem leiö.
Mig langar fyrst af öllu til að flytja meðlimum hins Sameinaða
kvenfélags þakklæti fyrir þaS, að fela okkur þetta nýja starf, og
trúa okkur fyrir því að koma okkur á fót, og líka fyrir þá skemtun
sem við höfðum af ferðinni og gleði, sem viS hlutum af starfinu.
Eitt sem viS hugsuSum oft um var það, hvaöa bækur og annan
útbúnaS viS þyrftum að hafa. Rættist vel fram úr þvi, nema bóka-
taskan varð heldur þung. Kirkjufélagið lagöi okkur til tvær tylftir
Sálmakvera. Sunnudagaskóli fyrsta lúterska safnaðar léði okkur
36 kver, og gaf okkur blöS, bæði íslenzk og ensk, fyrir yngri og eldri
börn. Úr sjóði Iþeim, sem Sameinaöa Kvenfélagið afhenti okkur,
keyptum viS á Biblíuhúsinu hér í bæ ensk myndaspjöld og nokkur
eintök af Jðhannesar guöspjalli. Við skildum eftir á hvorum skóla
fyrir sig 12 kver, og útbýttum til barnanna öllum blöðum sem viö
fórum með.
ViS lögöum á stað þriðja júlf til Ericksdale. Þar mættu okkur
Ásta og Óskar Johnson, sem fluttu okkur heim til foreldra sinna,
Jóhannesar og Ólafiu Johnson aS Vogar. GóS braut lá vestur á
leið, og meðfram henni breiðar raSir af ilmandi dökkrauðum rósum.
Þött okkur fyndist síSar brautin verSa heldur óslétt, og landið eyði-
legt og óbygt, þá fanst okkur líka mjög fagurt að sjá millum trjánna
út á Manitoba-vatn, þar sem það glitraSi í sólskininu.