Sameiningin - 01.02.1932, Qupperneq 8

3§
vara? Væri ekki betra aÖ hafa vaðiÖ fyrir neÖan sig og leggja
fram eina allsherjar játningu á öllum syndum, sem drýgÖar hafa
veriÖ frá barnæsku? Því aÖ hann veit, að ef ein einasta synda-
játning hefir verið ófullnægjandi áður, þá eru þessar skriftir
helgidóms-spjöll. Svo kemur úrslitastundin í þessum hrygðarleik,
þegar syndarinn hefir loksins stamað sig í gegnum játninguna, og
segir í hálfum hljóðum. “Þetta er alt og sumt, faðir!’’ Hann
krýpur þar auðmýktur, hlífarlaus, algjörlega á valdi skriftaföður
síns; það er eins og sjálf nekt sálarinnar i brjósti hans grátbæni
prestinn uin rnildi og nærgætni. Framtíðar-örlög hans eru kornin
undir þeirri stund. Ef honum er neitað um aílausn, eða henni
fresta'ö, þá getur verið að hann áræði aldrei framar að rífa um-
búðir þagmælskunnar utan af sárum hjarta síns. Hranalegt orð
getur fylt sál hans ískaldri andúð gegn skriftum fi'amvegis. Með
klúrri spurningu er hægt að gjöra auðsveipinn mann svo reiðan,
að hann fari út úr skriftastofunni án aflausnar og komi þar aldrei
aftur. Það er augnablik, sem reynir ákaflega mikið á skap og
taugar. Loftið er þrungið andlegum og ægilegum leyndardómum.
Angist og blygðun fyllir sálina, út af því, sem hún hefir komiÖ
upp um sjálfa sig. Skriftamaðurinn stendur svo nærri sorglegum
óförum, að ekki munar nerna hársbreidd.
Verið getur, að presturinn sé maskinn unglingur, nýkominn
úr skóla, maðnr, sem hvorki hefir lifaö né reynt, rnaður há-örugg-
ur um sjálfan sig, ólatnr að arka þar um, sem “englum er tregt að
ganga.” Og skriftabarnið við fætur hans er ef til vill kona, frá-
bærlega fíngjör og viðkvæm í lund, sem ónærgætin spurning getur
sært svo, að hún biði þess aldrei bætur. Kirkjan leggur það á
hættu, og bíður konunni að sjá og heyra Ivrist sjálfan í þessum
klerki. Lika getur verið, að skriftafaðirinn sé maður al-ræmdur
fyrir ósæmilegan lifnað, og að skriftabarnið viti fyrirfram, hve
grófur hann er, og þó verður hún aö játa fyrir honurn samvizkumál
sín og kvenlegar kvíðasemdir í þeirri trú, að aflausn hans hafi
sannarlegt gildi fyrir Guði.
Þegar úrslitastundin er liðin og presturinn hefir afráðið að
veita aflausn með skilyrðinn: “Til syndabótar skalt þú lesa—”,
þá fvrirskipar hann vissan bænalestur í refsingarskyni, og mælir
svo aflausnarorðin.
Það er sízt að undra þótt skriftabarnið, eftir aðra eins eld-
raun, eftir að ganga i gegnum svo ákaft hugarstríð, veröi frá sér
hurnið af övenjulegum geðhvörfum þegar því öllu er lokið. Sálin
er gagntekin af gleði. Sál hans fær aftur frið; honum finst hann
hafa náð aftur sakleysi sínu. Af ástúð og jafnvel með ákeíð