Sameiningin - 01.02.1932, Qupperneq 11

4i
reynslu—sem hafði drekt nýfæddu barni sínu nokkrum árum
áður. HYm vildi játa það alt saman upp á ný, þótt hún væri þegar
búin aS þiggja aflausn. Hún leitaðist við, árangurslaust, að finna
í skriftunum einhvern veg til að gleyma. Ef hún aSeins gæti
gleymt því öllu saman! Syndafyrirgefningin hafði ekki veitt
henni nokkra fróun; hún setti ekki fyrir sig syndina í þessu verki
sínu, sérstaklega. Hún leit á það alt saman eins og harmsögu, og
aumkaði sjálfa sig. En frá kenningarlegu sjónarmiði eru skrift-
irnar ekki ætlaðar til þess að ráða bót á öðrum eins kvilla og þeim,
sem að henni gekk. Öðru sinni man eg eftir aö eg hlustaði á
játningu ungrar stúlku, sem hafði vilst mjög langt út af réttri
leið. Hún hafði játað syndir sínar svo ítarlega sem þörf var á,
eftir kenningum kirkjunnar; en þegar eg sagði henni að nóg væri
sagt, að hún þyrfti ekki að lýsa þeim hlutum frekar, þá var eins og
henni féllist hugur. Hún vildi endilega “játa alt” eins og hún
skildi það orð. Og það var auðséð að hún myndi ekki finna frið,
nerna hún fengi að gjöra slíka játningu.
Og einmitt í þessu efni kemur bæði kenningin um skriftirnar,
og eins sjálf aðferðin, í bága við þarfir mannshjartans. Skrifta-
feður eiga ekki að leyfa það, að öllum atriðum sé lýst út í æsar.
En þegar sá, sem skriftast, fær ekki að lýsa vandkvæðum sínum
eins og hann sjálfan langar til, þá er honum varnað þess friðar,
sem hann er að leita eftir. Eg gat ekki hughreyst þessa stúlku,
hvernig sem eg reyndi, fyr en loksins eg lét hana skilja það á orð-
Um mínum, að eg vissi hvað það væri, sem hreldi hana. Þá fyrst
var hún ánægð. Það var ekki fyr en þá, að sál hennar fyltist
“andlegum fögnuði.”
Til eru vissir hópar af katólsku fólki, sem ekki hafa gott af
skriftagöngu. Þeir, sem þjást af sjálfsóviröing eða tilfinning um
eigin lítilmensku, og koma stöðugt til skrifta, venjast á að mikla
fyrir sér óverðleika sinn og vænta svo ósigurs í öllu, sem þeir
takast á hendur. í staðinn fyrir að þroska sjálfstæði sitt, styðja
þeir sig meir og meir við skriftaföður sinn og leita til hans með
alls konar smá-vandræði. Von bráðar verða þeir eins og vafnings-
Víður, geta ekki staðið á eigin merg og missa það litla siðferðis-
þrek, sem þeir höfðu áður. Og þó eru til prestar, sem hvetja slíkt
fólk til að skrifta sem allra oftast, og hafa jafnvel nautn, að því
er virðist, af að láta aðra menn hanga utan í sér!
Á meðal skriftafólks má finna flestar eða allar þær tegundir
salarkvilla, sem nafnkendar eru. Sumir rnenn verða “talnasjúk-
lr '• þeir mega til að hafa nákvæman reikning yfir sérhvað eina,
sem þeir játa. Aðrir sýna ljós merki þeirrar tilhneigingar að fara