Sameiningin - 01.02.1932, Síða 31

6i
Þetta hlýtur aÖ hafa veriÖ hræÖileg mynd. Og áhrif hennar
nógu sterk til aÖ láta mann finna til þess, hvað óttalegt þaÖ er að
vera ekki guðrækinn. Eða láta menn finna til þess, að það er
þýðingarlítið aÖ vera að leitast við aö verða guðrækinn, nema því
að eins að maður gangi i klaustur og temji sér munkalifnað.
Samt getur skéð að það sé til nokkurs að afla sér helgi með
góðverkum, því ekki er ómögulegt að finnist einhver góðhjartaður
munkur, sem kasti til manns björgunarkaðli.
Samt sem áður, það stoðaði litið fyrir leikmann að vinna ótal
góðverk. Það mundi ekki fleyta þeim ofansjávar, eða firra þá
druknun, ef ekki hefðu þeir sér einhverja hlynta innan klaustur-
veggja.
Sem sagt, Marteinn getur verið glaðvær þegar hann er í
barnahóp, eða þegar hann er að hlusta á söng og hljóðfæraslátt, en
endranær virðist hann nokkuð alvarlegur, jafnvel þungbúinn og
hnugginn. Glaðværð hans stafar sýnilega fremur af fagnaðarriku
hjarta, en af tilgangslítilli kátínu. Hvort heldur hann segir börn-
unum sögur, eða syngur fjörug sönglög, kemur það frá hjartanu.
Sama er að segja um hvort heldur hann vinnur eða leikur sér.
Friðrik lætur svo ummælt, aS enginn komist í hálf kvisti við
Martein að námi, hvort heldur það er lestur eða ritgjörðir, eða
þýðingar eða i söngfræði.
Gamall maður stýrir skóla Georgs helga. Hann er lærður vel
og prúður í framgöngu. Hann heitir meistari Trebonius. í hvert
sinn er honum er gengið inn til lærisveina sinna, tekur hann ofan
hattinn með þeim ummælum, að í drengjahóp þessum séu þeir, sem
muni verða borgarstjórar, f jármálamenn, lærðir menn og dómarar.
Meistari Trebonius heldur mikið upp á Martein. Skyldu þeir
Marteinn og Friðrik veröa nokkurntíma borgarstjórar eða nafn-
togaðir lærdómsmenn?
Marteinn er áreiðanlega guðrækinn unglingur. Friðrik er það
líka. Þeir sækja messur, gjöra játningar og fasta mjög reglulega.
Eg held samt eftir því sem eg hefi heyrt Martein tala, að hann
sé eins hræddur við Guð og Jesúm Krist, og við hinn hræðilega
dag dómsins og voða eins og eg. Það mun sanni næst, að hann
finnur til þess sem allir finna, að mönnum er ekki búin nein sælu-
von, ef það væri ekki fyrir hina blessuðu guðsmóður, sem ntinnir
son sinn aö líkindum á það, þegar hún ól önn fyrir honum og lét
honum líða vel. Og með þessu móti koma honum til að vakna til
meðaumkunar með okkur.
Eg hefi nú talið alla þá, sem eg þekki. Eg hefi ekki meira
að segja, nema að segja frá einhverju, sem eg á, eða af heimilinu.