Sameiningin - 01.10.1918, Síða 4

228
söfnuð Guðs rná og þekkja af lotningTi þeirri, sem hann
ber fyrir helgidómum Drottins.
Það eru ótæmandi efni, sem ræða má um í sambandi
við kvöldmáltíðina. Eitt er kærleiks-samfélagið, sem þar
er milli altarisgestanna. Enda var í fyrstu kristni talað
um kœrleiks-máltíð í sambandi við altarisgöngu. Menn
verða vinir og’ bræður við borð Drottins. Hin andlega
sameining allra um Jesúm Krist, sameinar allan hóp læri-
sveinanna. Það verður einnig að því leyti heilög friðar-
og kærleiks-stund.
Minningin um Jesúm, kvalir hans og’ dauða á kross-
inum af elsku til vor mannanna, ætti að vera út af fyrir
sig nóg til að draga menn að minningar-athöfn þessari.
Minningin um Jesúm deyjandi, er vitanlega einn aðal-
þáttur sakramentisins. Orðin lians sjálfs gleymast aldrei:
‘ ‘ Gerið þetta í mína minningu; ” og ekki gleymast orð
postulans: ‘ ‘ Svo oft, sem þér etið þetta brauð og drekk-
ið af bikarnum, boðið þér dauða Drottins þangað til hann
kemur- ’ ’
Þá er fullvissan um fyrirgefning syndanna, sem
kvöldmáltíðin færir manni, dýrmæt gjöf hverjum trúuð-
um altarisgesti. Kvöldmáltíðin er sýnilegur og áþreifan-
legur pantur frá Guði um fyrirgefningu syndanna. Um
það fullvissa oíss þau heilögu orð, er Drottinn vor segir
hjá Matteusi í 26. kap., 28 v.: “Þetta er sáttmálablóð
mitt, sem úthelt er fvrir marga til syndafyrirgefningar. ’ ’
Nær því allri lcristninni kemur saman um það, að hér
sé enn fremur að ræða um heilagt undur og efni, sem yfir-
náttúrlegt sé. Hér hefir hinn eilífi Guð á sérstakan hátt
sett sig í tsamband við sálir barna sinna fyrir hluttekning
þeirra í lífi og eðli frelsarans. Kristur veitist í sakra-
mentinu sem hið sanna lífsins brauð og vér fáum næring’
af honum eins sannarlega og greinin fær næring sína frá
trénu. Það er ekki einungis trúar-samfélag við Krist,
lieldur einnig eðlis-samfélag — vér verðum á andlegan
hátt hluttakandi í Kristi. Á það atriði liefir vor lúterska
kirkja, með Guðs orð fyrir augum, jafnan lagt mesta
áherzlu. Enda margir aðal-teiðtogar reformeruðu kirkj-
unnar gert það líka, þótt þeir kirkjuflokkar, sem til þeirr-