Sameiningin - 01.10.1918, Síða 24

248
og stríða ihvem dag, til þess að ihafa ofan af fyrir sér, konu og
bömum. Og þó öfundar hann nú þenna mann. Vitaskuld
ekki af ytri kjörum hans. Nei, af öðru, sem hann nú sá að
var meira virði en öli ytri dýrðin. Hann heyrði manninn
syngja við verkið sitt. Hann stakk og mokaði og söng. Og
hvað söng hann ? Hann söng fyrir Guði.
Fötin hans voru ieirug, og á sjálfum honum voru leir-
slettumar. En — gegn um leirinn skein ánægjan og gylti
hann.
Ríki maðurinn starði nú á hann undrandi. Hann fann
til 'þess, hvemig ánægjan ummyndaði hann. Og honum sýnd-
ist nú hann vera orðinn að konungi, konunglega skrýddum og
við konunglegt verk, — fátæki maðurinn leirugi, sem var við
moldarmokstur. Og að hann væri einmitt ríki maðurinn;
en sjálfur væri hann fátæki maðurinn og vinnuþrællínn, sem
væri í þjónustu hins versta harðstjóra.
f sálu hans var dimt. Og af myrkri þvá sáust merkin
hið ytra. pað hafði ummyndað hann líka. En hvílíkur
munur á ummyndun! Fötin hans prýðilegu voru orðin leir-
ug og 'ljót. Hann sjálfur þó ennþá ljótari. Hann átti enga
ánægju í hjartanu, og engan söng, — engan söng fyrir Guði;
því ihann átti engan Guð, sem gerði hann ánægðan og glaðan.
Hann hafði týnt Guði.
pegar hann hugsaði um að verða ríkur og auðurinn safn-
ast utan að honum, þá ofmetnaðist hjarta hans, svo að hann
gleymdi Guði og týndi honum. Og nú fanst honum hann
ekki eiga neitt, og ánægjan öll var horfin og starfs'löngun og
starfsþróttur um leið.
Hér er sýnt hve miklu maðurinn tapar, sem týnir Guði
úr hjarta og lífi, en hinsvegar hvílíkur ávinningur það sé,
hvílíkur gróði fyrir þetta líf Mka, að eiga Guð. Og minnir það
á, hve nauðsyniegt það sé, ekki aðeins fyrir hvem einstakl-
ing, heldur l'íka fyrir ihverja þjóð, að Guð ekki gleymist og
týnist honum eða henni; og að um það sé hugsað og að því
trúlega unnið, að sönn trú á Guð og traust á ihonum og sönn
guðrækni varðveitist og eflist sem bezt með hverri þjóð.
Með því að temja isér þakklátssemi, temur maðurinn sér
að hugsa um Guð og velgerðir han-s, og að tiieinka sér með
þakklátu hjarta æ betur alt það, sem Guð vil'l veita. Um leið
vex ánægja hans og gleði, og þróttur hans og þrek, og hugur
hans og dugur til þess að lifa lífi til blessunar öðrum, en Guði
tii dýrðar. pjóð, sem temur sér það, græðir eins, og bless-
ast og verður tii blessunar.