Sameiningin - 01.04.1919, Síða 9

39
vor. Og þó má vera, að það, sem mest af öllu gleður
hjörtu vor, sé sú vissa, sem vér liöfurn fyrir því, að hann
sé enn í upprisunni og uppstignmgunni til dýrðarinnar,
staðgöngumaður vor, eins og hann var það í pínunni og
dauðanum, svo það sem fram við hann kom, komi einnig,
lians vegna, fram við oss. Hann er í upprisudýrðinni
enúþá einn af oss, fyrstur, heztur bræðranna, en áreiðan-
lega bróðir vor, svo fyrir bræðralagið við liann eigum
vér alt með honum. Því betur sem oss skilst það, að á
allan liátt erum vér skyldir Jesú, að oss er fyrir samfé-
lagið við hann veitt hluttekning í eðli hans, og fyrir hann
og í honum hefir faðir vor á himnum gert oss að sonum
sínum og dætrum, — því auðugra verður líf vort að feg-
urð og friði, ódauðleika og dýrð. Því er það, að nú vil
eg bið.ja um það um fram alia hluti, að oss veitist fyiir
heilagan anda náð til þess, að finna það í instu hjartans
meðvitund, að hinn upprisni dýrðar-sonur Guðs sé bróðir
vor, og vér séum samarfar lians að upprisunni frá dauð-
um og ummyndan til himin-lífs og alsælu í híbýlunum
hjá föðurnum himneska. Ef oss skilst það, að hann, sem
kom handan um höfin stóru og staðnæmdist á jörðu til að
taka hér á sig manneðlið, með synd þess og dauða, fara
með ])að uppá kross friðarsáttmálans og stíga með það
niður í ríki dauðans, en gefa því og kraft guðdóms síns
til þess að upprísa til eilífs lífs — þá höfum vér borgið
eilífðar-þrá hjarta vors og fengið vissu fyrir voninni. Þá
umbreytist alt líf vort nú þegar, og æfin öll á jörðu verð-
ur páskahátíð. Þá eldumst vér hvorki né deyjum, og
eiktamörk þau, er menn kalla dauða, verða ekki annað
en sólaruppkoman á sumardaginn fyrsta.
Heyrum 'þá hvað hann segir, Iivað hann talar fá opn-
aðri gröfinni, hvað liann talar til vor ofan úr dýrðinni:
‘‘Hjarta yðar skelfist ekki; trúið á guð og trúið á mig. 1
húsi föður míns eru mörg híbýli; væri ebki svo, mundi eg
þá hafa sagt yður, eg fer burt til að búa yður stað ? — Eg
mun taka yður til mín, því eg er upprisan og lífið; 'hver
sem trúir á mig, mun lifa þótt hann deyi.”