Sameiningin - 01.04.1919, Blaðsíða 33

63
því aö iörast og trúa. Afneita syndinni, og trúa frelsaranum og
þríeinum GuSi í hans nafni algjörlega fyrir sál vorri og lífi, svo aö
vér þa'ðan í frá lifum honum, en ekki sjálfum oss eSa syndinni fjes.
1. 16—18) Matt. 4, 17; Post. 2, 38; 16, 31; Róm. 5, 11; Ef. 2, 8). (5)
Hvað veitir náðin enn fremurf Hún blessar börn Drottins ríkulega
(1. Mós. 12, 1—3; 2. Mós. 34, 6. 7; Róm. 8, 28. 32J veitir þeim hugg-
un í öllu andstreymi og styrk til alls, sem gott er (1. Kor. 15, 10; 2.
Kor. 12, 9; Ef. 2, 10; Tit. 12, 13J. (6) Hvert er markmið þessarar
óumræðilegu náðar? Guð vill opinbera miskunn sína í allri dýrö
hennar, og gjöra börn sín eilíflega sæl fEf. 2, 6-7J.
Verkefni: 1. Synd og náð. 2. Réttlæti og náð. 3. Hvernig náö
Guðs er opinberuð í Kristi. 4. Kenning Páls um náöina.
VIII. LEXfA. — 25. MAÍ.
Iðruii.—Jðnas 3, 1-10.
Minnistexti: Gjörið yðrun og trúið fagnaðarboðskapnum —
Mark. 1, 15.
Umrœðuefni: Iðrun, eðli hennar og ávextir. Til hliðsjónar:
Jes. 1,10—20; Lúk. 3, 7—14; 13, 1—5; Post. 2, 37. 38; Jak. 4, 8—10;
1. Jóh. 1, 9. í tveim lexíunum síöustu höfum vér liaft til umræðu
synd mannsins og náð GuSs. Nú tökum vér til umhugsunar annað
skilyrSiö fyrir því, að náðin verði þegin. ÞaS er iðrunin. Þetta er
mikilvægt efni, því að án iðrunar er öll guðsdýrkun og alt siðfræða-
hjal einskis viröi. (1) Hvað er iðrun? Hún er meira en tóm hrygð
út af syndinni, því hrygðin er ekki alt af af réttri rót runnin og stefn-
ir ekki ætíð í rétta átt (2. Kor. 7, 9—11). Annað nafn á iörun er
sinnaskifti. Hún er í því fólgin aö hugurinn breytir um stefn-u, snýr
sér burt frá syndinni, og að Guöi. (2) I hverju er þessi hugar-breyt-
ing fólgin? í sektar-tilfinning, sem ekki er kæfö niöur, heldur látin
í ljós með or'öum og breytni (1. Sam. 12, 13; Sálm. 51, 5—8; Jónas 3,
5—8; Lúk. 15, 21). F.nn fremur í einlægum ásetningi um aö láta af
illri breytni, bœta fyrir hana eftir því sem hægt er , og gjöra bætur
framvegis JJónas 3, 8; Jes. 1, 17—20; Lúk. 3, 7—14; 15, 18—20: 19,
8J. Þessi ásetningur er auövitaö einskisvirði, ef ekki er staöið við
hann. f3) Er iðrunin að eins fólgin í breyting hugarfarsins gagnvart
syndinni? Nei, vér þörfum að breyta um æfistööu gagnvart Guði —
láta sannfærast um réttlæti hans JJónas 3, 5; Sálm. 51, 5—6J, setja
von vora til miskunar hans Jónas 3, 9; Post. 2, 38J og biðja hann um
fyrirgefning JJónas 3, 8; Sálm. 51, 3. 4. 9J. (V) Hví er iðrunin svo
afar-nauðsynleg? Af því að án hennar er ómögulegt aö komast í
sátt við Guö eöa njóta náöar hans. Guö vill frelsa oss frá syndinni.
Aðra frelsun hefir hann ekki að bjóða. Vér látum ekki frelsast frá
synd, nema vér iðrumst, getum -ekki dýrkað Guð né þóknast honum
á ndkkurn hátt, iðrunarlaust Tes. 1, 10—15). (5) Hvað knýr oss til
að iðrunar? Syndin er ill, hún er hættuleg, réttUeti Drottins lætur