Sameiningin - 01.05.1920, Blaðsíða 10

136
veturinn af fhólmi, harÖneskjan víkur fyrir unaði og
blíðu, vonin ymgist upp, lífið brosir þá við auga dauð-
legs manns og flytur lionum gleðifregnir. Aldrei höfum
vér því ástæðu til að verá hressir í huga, ef ekki á vorin.
Og iþó segja sálarfræðingar, að aldrei leggist hrygð-
in þyngra á mannshjartað, að örvaEnting og svartsýni
verði a'ldrei fleiri mönnum að bana, heldur en einmitt
á þessari árstíð. Það er staðreynd, dularfull og átakan-
leg, sem vert er um að hugsa. Jafnvel þegar öll sköpun
Drottins skrýðir sig fyrir augum vorum, blíð og elsku-
leg, að gjöra glatt og bjart inni fyrir, í hugskotinu. Sönn
gleði Ikemur ekki utan að; hún sprettur upp, eins og lífs-
ins vatn, í mannshjartanu sjálfu. Hún er fólgin í innra
samræmi sálar þinnar við tilveruna, lýsir sér í örugg-
leika, friði, von, góðlyndi, í sannfæring um að tilveran sé
góð og að þú .sért ekki ósáttur við hana. Skorti þig gleði
og frið á þiessu vori, iþá skaltu ekki ætlast til of mikils af
skepnunni, hinni sýnilegu, svo fögur sem hún er; leitaðu
heldur höfundarins sjálfs, liins ósýnilega, talaðu við
hann eins og föður og tjáðu honum öll vandkvæði þín;
sittu daglega við fætur frelsarans, sem sjálfur hefir svo
hreinhjartað yndi af allri náttúrufegurð; leVfðu honum
að taka syndina burt úr hjarta þínu — því að svartsýni
alt og* vonleysi er synd —og þá muntu finna það, að lífið
alt er bjartara, náttúran margfalt fegurri og yndislegri,
að þú hefir iþúsund sinnum fleiri ástæður til að fagrna,
heldur en þig hafði nofckru sinni grunað eða dreymt fyrir
áður. Með þessu móti einu getum vér í sannleika “notið
lífsins.”
Matgoggar.
Allir, sem iesið hafa skáldsöguna “Pilt og stúlku”,
lcannast við Þorstein matgogg. Hann var a'líslenzkur
flækingur með rúmmikinn, ósigrandi maga. Fleira hafði
þó Þorsteinn til síns ágætis, heldur en matarlystina;
hann réð yfir ofurlitlu heilabúi, þó leynt færi, og gat, þeg-
ar á þurfti að halda, sýnt af sér töluvert af iþeim hvgg-
indum, sem í 'hag* fcoma. Var gæddur vissri tegund af
“himMessdiæfiieifcum”, eins og gáfur þær eru stundum
nefndar hér í landi.