Sameiningin - 01.05.1920, Qupperneq 24

150
fyrir, svo að eg eignist peninga til að halda hér áfram. Ef til
vill get eg fengið atvinnu við skrifstofu hjá einhverju verzlun-
arfélagi, þar sem þörf er fyrir trúboðsstarf, þó að hvítir verzl-
unarmenn, sem 'hingað til lands koma, hafi nú venjulega litlar
mætur á trúboði. Eg get ekki starfað hér nema þrjár vikur
enn, því að það fé, sem eg hefi með höndum, nægir ekki lengur
en til mánaðamótanna.”
Hann stóð upp frá borðinu og hafði ekki snert matinn sinn.
Dan kendi innilega í brjósti um vin sinn, og þó gladdist hann
sjálfs sín vegna af því, hvernig komið var, því nú gat enginn
láð honum þó að hann færi frá lækninum og leitaði sér betri at-
vinnu. Hann hafði falið sig í skipi, sem fór frá Gibraltar til
Afríku, og þar hafði hann búist við að verða efnaður maður, því
hann hafði heyrt, að efnilegir ungir menn gætu þar grætt vel;
en honum hafði gengið mjög illa, og Dr. Weise hafði fundið
hann atvinnulausan og hungraðan í litlum bæ og farið með hann
heim á trúboðsstöðina og annast þar um hann og látið hann
hjálpa sér. Dan fanst hann ekki mega fara þaðan meðan lækn-
irinn þyrfti á aðstoð hans að halda, því þó hann væri að sumu
leyti enginn fyrirmyndarmaður, var hann þó ráðvandur og
kunni að meta það, sem honum var gott gjört. En nú voru ekki
eftir nema þrjár vikur af þessari tilbreytingalitlu vist á trú-
boðsstöðinni, og það þótti honum vænt um; og hann ásetti sér
að gjöra eins mikið gagn og honum væri unt þennan stutta tíma
sem eftir var, til þess að jafna reikninginn við læknirinn.
En daginn eftir frétti hann, að hópur af mælingamönnum
væri 10 mílur þaðan að undirbúa vegagjörð, og að þá vantaði
aðstoðarmann. “pessir menn eru í þjónustu öflugs auðfélags,”
sagði hann við Dr. Weise, “og það gæti orðið mikið happ fyrir
mig, ef eg fengi vinnu hjá þeim.”
“pú verður að fara til þeirra og vita hvort þú getur fengið
þar góða atvinnu,” svaraði læknirinn undir eins. “Farðu undir
eins, áður en þeir færa sig lengra. Og taktu sterku stígvélin
mín, því brautin er mjög óslétt og skórnir þínir eru orðnir mjög
slitnir.”
“En þú átt engin önnur stígvél—”
“Eg get notað gömlu skóna mína hér heima við,” svaraði
læknirinn. “Taktu stígvélin; þau eru inni í herberginu mínu,
og eg skal útbúa dálítinn nestismal handa þér.”
Dan var ferðibúinn að vörmu spori. Læknirinn fékk honum
litla tösku og riffil, sem hann kunni vel með að fara. “Ef þú
kynnir að rekast á villidýr, er þér betra að hafa þetta vopn með
þér,” sagði hann, “þó að eg telji varla mikla hættu á því, eins.