Sameiningin - 01.03.1914, Blaðsíða 28

24
festa þær sér í minni og gjöra þær að lífsreglum sínum.
Á þessa staði skal sérstaklega bent, og gjörði lesendr vel
að íhuga þá: 11. sálmr, 9., 11. og 14. v.; 13. sálmr, 2„ 3.
og 9. v.; 16. sálmr, 5.-10. v.; 21. sálmr, 3. v.; 22. sálmr, 8.
og 9. v.; 23. sálmr, 12. v.; 28. sálmr, 4.-6. (heimsádeila);
31. sálmr, 9. og 10. v.; 34. sálmr, 4.-6. v.; 36. sálmr, 6. v.;
37. sálmr, 4. og 5. v.; 38. sálmr, 10. v.; 49. sálmr, 14. og
16. v; 50. sálmr, 6. v.
2. Hvergi eigum vér Islendingar, nema í ritning-
unni sjálfri, aðra eins uppsprettu-lind heilags huggunar-
máls einsog í Passíusálmunum. Enda eru það vers úr
þeim sálmum, sem vér í mótlæti lífsins og við aðkomu
dauðans tökum oss í hug og lijarta fremr en nokkuð
annað. Hallgrímr Pétrsson hefir kennt þjóð vorri að
bera krossinn, bera liann með þolinmœði og rósemi. Þótt
ekki liefði liann annað verk unnið, fengjum vér guði
aldrei fullþakkað fyrir hann.
Á eftir fara nokkrir staðir úr Passíusálmunum, þar-
sem lesa má huggunarmálið dýrmæta: 3. sálmr, 8. og 11.
v.; 5. sálmr, 9. v.; 13. sálmr, 11. v.; 25. sálmr, 10.-12. v.;
30. sálmr, 11. og 12. v.; 32. sálmr, 22. v.; 37. sálmr, 10. og
14. v.; 40. sálmr, 17. og 18. v.; 47. sálmr, 14. og 23. v.
3. Óteljandi spakmæli, siðferðileg speki í fám orð-
um samsettum með svo mikilli Hstfengi, að að málshátt-
um hefir orðið, eru í Passíusálmunum, og eru hér tilfœrð
nokkur þeirra: „Sá, sem er einn í ráðum, oft mœtir skaða
bráðum“ (7, 2); „Yarastu þig að reiða ríkt á ríkismann-
anna hylli“ (8, 22); . . „fallvölt er frænda og vina trúin“
(9, 2); „Ambátt með ygldu bragði er þessi veröld leið“
(11, 12); „Oft má af máli þekkja manninn, liver helzt
hann er“ (11,15); „Þú veizt ei hvem þú hittir þar, heldr
en þessir Gyðingar“ (14,19); „Heimr versnandi fer“ (15,
11); „Hvað liöfðingjarnir hafast að, hinir meina sér leyf-
ist það“ (22,10); „Þetta, sem helzt nú varast vann, varð
þó að koma yfir hann“ (27, 6).
Hinn þriðji aðal-þáttr Passíusálma-efnisins er bœnin.
Líklega hefir ekkert íslenzkt hjarta beðið eins heitt og
H. P„ og enginn annar en frelsarinn sjálfr kennt oss svo