Sameiningin - 01.03.1914, Síða 9

5
á þeim æfiferli, má engimi lilaupa hugsunarlaust. Hami
er þá—í dýpstu niðrlæging sinni, með sársauka iðrun-
arinnar í blœðanda hjarta út-af synda-afglöpum liðinnar
tíðar—staddr í sporum glataða sonarins, sem Jesús sýn-
ir í hinni miklu dœmisögu, þá er hann í volæði sínu hinu
mesta sneri huganum með söknuði og sárri þrá heimleiðis
og tók þann ásetning að hrjótast gegnum alla örðugleika
heim til föðurliúsanna. Svona stóð á fyrir Hallgrími, er
Brynjólfr Sveinsson, þá orðinn yfirmaðr íslenzkrar
kristni í Skálholts-biskupsdœmi, fann hann—þennan
týnda son—í annað sinn, að sumu leyti enn lengra leidd-
an í öfuga átt en áðr, er hann fann hann hjá járnsmiðn-
um danska, en að öðru leyti sakir hinnar djúpu iðrunar
betr til þess búinn að gjörast þjónn Jesú Krists liins
krossfesta, og helga lionum líf sitt að fullu og öllu þaðan
í frá. Árið 1644—þrítugr að aldri—tekr Hallgrímr
Pétrsson prestsvígslu hjá Brynjólfi biskupi. Örskammt
frá kotinu, sem II. P. hafði búið í síðustu árin, var honum
búið starfsvið. Hvalsnes, sem nú lengi liefir verið smá-
partr af Útskála-prestakalli, er „brauðið“, sem lionum
var veitt. Hve fráleitt og ömurlegt það er að nefna
prestaköllin ,,brauð“ sést ef til vill aldrei eins skýrt og
þá er hugsað er um það í sambandi við Hallgrím Pétrs-
son. Því sannarlega getr „brauð“-liugsanin ekki ráðið
hjá neinum, sem gengr inn-í kennimanns-embættið í
kirkju Krists upp-á jarðneska afkomu-von í slíku presta-
kalli. Og þótt hann bjargaðist í hinni nýju stöðu, að
því er daglegt brauð snertir, og fram-yfir það eftir
að honum var veitt hið miklu álitlegra prestakall,
Saurbœr á Ilvalfjarðarströnd, 1651, ]>á var þó aðal-
hugsan hans frá prestvígslunni algjörlega bundin við
embættið heilaga, er hann hafði að sér tekið, hvernig
hann bezt og fullkomnast gæti þjónað drottni Jesú.
Hallgrímr Pétrsson var skáld frá uppliafi, skáld í
víðtœkustu merking orðsins, maðr til þess búinn að vrkja
um sérhvað eina, er fyrir kom, frábærlega ljóðhagr andi.
Fáein veraldleg kvæði eftir hann hafa varðveitzt. Þau
sýna til fullnustu, live létt honum var um rím og live
skáldlegr hann var í innsta og dýpsta eðli sínu. Má þar