Sameiningin - 01.04.1916, Qupperneq 6

36
hlakkað til samfundanna—lof sé góÖum Guði fyrir
þennan eldgamla, marg*-endurtekna, ókrakta og óhrekj-
anlega sannleika! Hann verður á hverju vori sí-ungt
gleðiefni öllum trúuðum hjörtum, sem geta fundið til,
eins og vorið í heimi náttúrunnar.
G. G.
Sumar
Liðinn er loks hinn langi og kaldi vetur. Sumarið
er komið. Snjórinn og klakinn hafa flúið fyrir ylgeisl-
um hækkandi sólar. Náttúran vaknar af þungum svefni,
rís upp, endurnærð, og býður góðan dag. Alt á jörð-
unni lifnar og* blómgast og lofar hann, sem lífið gaf.—-
Líf! Líf! Allir hlutir á láði og í lofti boða líf—líf og*
gleði. Hið litla blað, sem stingur grænum broddi upp
úr þiðnaðri jörðinni sólarmegin við húsvegginn, kallar
til vor kátt og sigrilirósandi, þegar vér komum rit á
morgnana, og segir: “ Eg lifi, eg lifi. ” Litli lækurinn,
sem kemur hlægjandi niður brekkuna, leystur úr klaka-
böndunum, syngur með fjöri æskunnar: “Eg lifi, eg
lifi.” Litli fuglinn lioppar grein af grein, ræður sér
ekki fyrir fjöri og kæti, og tístir: “Eg lifi, eg lifi.”
Sólin á lnmninum, vindurinn í loftinu, grösin á jörðinni,
alt er tekið að stilla strengi á hörpu lífsins, og allir tón-
ar titra boðskap lífs og gleði. “Líf og upprisa, upprisa
og líf ” ómar frá himni til jarðar og frá jörðu til himins.
“Guði sé lof, því að gæzkan ei dvín,
Guði sé lof, því að sumarið skín;
skepnan öll kveður nú skaparans prís,
skeiðið er hlaupiÖ og sigurinn vís.
Skeiðið er lilaupiÖ, og skammdegið svart
skiftist nú aftur við sumarið bjart;
skeiðið er hlaupið, inn dimmasta dal
Drottinn nú gjörir að ijómandi sal.
0g eg skyldi’ ei þreifa’ á þér, himneska hönd!