Sameiningin - 01.04.1916, Side 17

47
velja 50. og síðasta sálminn; það sem sagt er um einn,
gildir —auðvitað með nokkrum tilbreytingum — um þá
alla, meginreglan er liin sama.
Sálmana liefur böfundurinn með liinu hátignarlega.
upphafi (I. 1—8), þessu íslenzka “sursum corda”:
Upp, upp mín sál og alt mitt geS,
upp mitt hjarta og rómur meS,
hugur og tunga hjálpi til —
herrans pínu eg minnast vil.
Sál — geð —■ hjarta er ekki að öllu eitt og bið sama;
sálin er liið yfirtaksmeira orðið, geð og bjarta er hugsun
og tilfinning, og það er ekki innantómt orð þetta “alt”,
sem skáldið befur með “geð”. Sál — geð — bjarta eru
innri öflin, verkfærin, — rómur og tunga eru ytri öflin,
vtri verkfærin; “bugur” á ekki eins vel við bér, því að
það er ekki annað en það sem búið er að nefna; en vera
má, að skáldið hafi með bugur meint “ábuga” eða “djarf-
leik”, og er það þá ekki endurtekning eða óþarfi, og má
þá til sanns vegar færa í röðinni. Hvað ætlunarverk
höf. er, er ekki minna eða rýrara en það, sem í augum
kristins manns lilaut að vera hið mesta, erfiðasta og við-
kv-æmasta, “herrans pína.”
Með 9. versi liefst meginmálið með byrjun píslarsög-
unnar, og er bún þrædd í upphafi bvers sálms einkum
eftir Matteusar guðspjalli og liefst með 30. versi í 26.
kapítula; þó eru bin guðspjöllin líka notuð.
50. sálmurinn liefst með því, sem sagt er frá í Matt.
27, 62-66, og gengur sú frásögn um 4 vers og hljóðar:
Öldungar JúSa annars dags
inn til Pílatum ganga strax,
sögöu—“herra, v'ér höfurri mest
í huga fest
hvaS sá falsari herma lézt.
Eftir þrjá daga ört fyrir sann
upprísa mun eg, sagSi hann;
viS slíku er bezt aö leita lags,
lát geyma strax
þessa gröf inn til þriSja dags.
Máske líkiö með leyndum hljótt
lærisveinar hans taki um nótt,