Sameiningin - 01.04.1916, Síða 12

42
skiljum ekki, og ráðum því ekki við. Alt fer svo á ann-
an veg, en vér ætluðum. Lífið virðist alt sviplaust, dap-
urlegt, í samanburði við þá mynd þess, sem vér gerðum
fyrirfram. Út úr þeim vonbrigðum hættir svo mörgum
við að setjast í lxelgan stein—eða vanlielgan—svo sem
áður var drepið á. Þeir eyða æfinni í gremju, eða hug-
arvíli, eða heimskulegum loftköstulum um það, sem
liefði getað oi'ðið. Við alla slíka menn vildi eg segja
þetta: Slík vonbrigði eru ekki óhapp. Þau eru ein-
mitt liapp, ef þxí vilt fylgja handleiðslu Gxxðs. 1 þeiixx
dimma dal liggur gæfa þín fólgin. Þar revnir á trxx
þína, á þolinmæðina, á mannkærleikann, á auðmýktina, á
allar þær dygðir, sem Guð vill láta dafna í lífi þínu. 1
því, senx þú kallar glatað tækifæri, liggxxr ef til vill dvr-
legasta tækifærið, sem Guð almáttugur getur gefið þér.
Láttu ekki það tækifæri ónotað.
Náð Guðs er óþreytandi. Jafnvel þótt vonbrigðin
sé sjálfunx þér að kenna, þá eyddu ekki tímanum í einsk-
isverða örvæntingar-iðrun. Gxxð vill, að gæfa þín rísi
á ný upp úr öskunni, jafnt fvrir því, þótt þín eigin syixd
hafi brent liana til kaldra kola. Gyðingaþjóðinni, og
það jafnvel verstxx hatxxrsnxönnxxnx frelsara vors, var
jafnt sem öðrum opnaður vegur beint að föðurhjarta
Gxxðs, þegar blóðinxx saklausa var xxthelt á krossinxxm.
G. G.
Krossferillinn.
Lauslega þýtt íir bók Jolm Watsons Gan McLaren’sj “Companions
of the Sorrowful Way.”
Eftir séra Kristinn K. ólafsson.
Enginn getur verið í efa xim endir krossferilsins, þó
tvískiftur geti verið lixxgxxr manns um það, hvar hann
liafi byrjað. Ef lífið á að dæixxast frekar eftir ráðandi
stefnu þess en eftir sárri reynslu noklaxrra stunda, verð-
ur því ekki gleymt, að alla æfi bar ‘‘ harmkvælamaður-
inn” byrði sína. Eix ef mælikvarðinn er ekki stundaglas-
ið heldur hjartaslögin, þá leið Drottinn vor áreiðanlega
bitrari písl síðasta daginn, en öll árin áðxxr. í lífi hans
var ósýnilegxir kross margskonar reynslu, sem hvíldi á