Sameiningin - 01.04.1916, Page 8

38
lieimili það verða, sem sorgarskýin sveipa á næstu miss-
irum, svo margir sem þeir nú eru orðnir úr liópi vorum,
sem komnir eru í herinn. Og ekki ber oss að afbiðja
þann kaleik, ekki skorast undan að drekka vorn skerf af
þeim beiska bikar, fyrst vér nú erum til þess kvaddir af
lieilagri skyldunni.
En liafi menn nokkurn tíma frá fyrstu öldum liaft
þörf og hvöt til þess, að leita í auðmýkt biðjandi til Guðs
almáttugs, þá er það nú; og bafi krossinn Krists noldv-
urn tíma verið mönnuin athvarf, þá er hann það nú.
Enda flýja menn nú unnvörpum í það skjólið.
0g meðan eymdin er svo óumræðilega mikil, og þar
sem dauðinn vofir yfir bvarvetna, hvernig geta. menn þá
látið sér sæma, að vekja óspektir og gremju beima fyrir
og þjóna illri lund sinni öðrum til ama. Er ekki nær, að
menn reyni að líkna einbverju og bugga einhvern, beldur
en vera að rífast?
Vonbrigði.
1 kvæðinu Maud Muller, eftir "VYhittier, er glötuðu
tækifæri lýst með mjög viðkvæmum orðum. Tvær sálir,
sem frá upphafi vega virðast liafa verið ætlaðar hvor
annari, hittast eitt augnablik eins og af guðlegri for-
sjón en fá svo ekki ráðið rún örlaga sinna og farast á
mis—bera, með öðrum orðum, ekki gæfu til að njótast.
Úr óhappi þessu gerir svo skáldið tvær barmsögur, eða
öllu heldur tvær útgáfur af sömu harmsögunni. Hvort-
tveggja mannslífið, sem hér er um að ræða, verður upp-
frá örlaga-stund þeirri drungalegt, þreytandi, misbepn-
að líf. Samveru-augnablikið unaðsríka var óskastund
beggja, og þegar sá gæfu-lykiil glataðist ónotaður, var
gæfunni sjálfri óafturkallanlega á glæ kastað. Líf
beggja verður þaðan í frá eins og lamaður, vængbrotinn
fugl, sem hefur sig ekki á flug. Söknuður og eftirsjá
verður lielzta fróin. Yrkisefninu er svo safnað saman
í einn átakanlegan brennipunkt í þessum ógleymanlegu
niðurlagsorðum kvæðisins: