Sameiningin - 01.04.1916, Page 10

40
mannlega vísu. Hann liafði tekið hana að sér, útvaliS
liana til liins háleitasta hlutverks. Hann hafSi agaS
hana öld eftir öld, leitt liana á réttan veg livaS eftir
annaS, með strangleik eSa með hlíSu, en ætíS með kær-
leika. Hann hafði sent henni sérstakan spámann til að
búa liana undir komu lausnarans, hafSi sannaS henni
Messíasartign hans meS undrum og táknum og krafti
þeirra náðarríku orða, sem hann talaSi. Hver vill segja,
aS Drottinn liafi ekki viljað viSreisn þessarar útvöldu
þjóSar. sinnar? AS hann liafi ekki viljaS þaS, að hún öll
í heild sinni höndlaði lmossiS, sem hann bauð lienni?
Alveg eins og í Eden forðum, var mannlegu frjálsræði
beitt á þann hátt, sem stríddi á móti algóðum vilja
Drottins sjálfs. Þjóðin brást honum, brást óskum hans,
gætum vér næstum því sagt, á mannlegu vísu. Hér sjá-
um vér nokkuð mæta Guði sjálfum, sem líkist því, er vér
á mannlegu máli nefnum vonbrigði. Þjóðin hans út-
valda bregst honum, hafnar því háleita hlutverki, sem
hann hafði valið lienni, snýr við honum bakinu, virðist
ónýta öll hans fyrirhuguðu ráð.
Og hvað svo? Lætur vor himneski faðir hér staðar
numið, þegar ráð hans alt, heilagt og algott, virðist
stranda á skeri mannlegrar þrjózku? Nei, einmitt
þetta skipbrot, þessi ömurlegu vonbrigði—eg tala á
mannlega vísu — lætur hann verða til hjálpræðis öllum
heimi. Lætur guðdómleik frelsarans skína fegurst mitt
í þessu náttmvrkri vonzkunnar, sem umkringir hann,
lætur smán hans, kvalir og dauða verða að lieilagri frið-
þægingarfórn, krossgönguna að sigurför, sem endar í
upprisunni. Þannig rísa ráð forsjónarinnar ætíð upp
aftur eins og fuglinn Fönix upp úr öskunni, þegar mann-
leg vonzka virðist hafa brent þau til kaldra kola.
Idvað kemur þetta oss við?—vill nú einhver spyrja.
Mun maðurinn vera almáttugur, eins og Drottinn, að
hann fá snúið óhöppum í höpp, ósigri í sigur?—Einmitt
þetta svar, sem spurningin virðist útiloka, er rétta svar-
ið. Alt sem Guð vill, það megnar þú með Guðs hjálp.
Og Guð vill ekki ósigur nokkurrar mannssálar. Þú mátt
vera viss um, að lionum er engin þægð í lömuðu, mis-