Sameiningin - 01.04.1916, Síða 32

62
sem þú hefir. En nú er bezt fyrir þig að fara aS hátta, barnið
mitt, svo að þú komist tímanlega í skólann á morgun.”
Daginn eftir rétt áður en kenslu var lokið í skólanum, stóS
kennarinn upp, tók í hönd sér lítinn kassa, sem stóð á borðinu, og
sagði: “Takið nú eftir, drengir. Tíunda dag næsta mánaða ætla
eg að gefa bezta barninu í skólanum það, sem er í þessum kassa.
HorfiS á! HaldiS þiS ekki, aS þessi hlutur sé þess virSi, aS leggja
eitthvaS á sig til þes aS eignast hann?” — og um leiS opnaSi hann
kassann og sýndi börnunum biblíu í fallegu bandi. Börnin ráku upp
hljóS af undrun, og mörg þeirra sögSust skyldu gjöra alt, sem í
þeirra valdi stæSi til þess aS eignast bókina; en ekkert þeirra sagSi
þaS meS meiri ákafa en Edward.
“Ó, amma!” sagSi hann, þegar hann kom heim úr skólanum og
kom þjótandi inn í stofuna til hennar; “kennarinn ætlar aS gefa mér
þaS, sem mig langar mest af öllu til aS eignast. Hann ætlar aS gefa
barninu, sem bezt stendur sig í skólanum, biblíu í ljósbrúnu skinn-
bandi meS gyltum stöfum, og eg er viss um, aS eg stend mig bezt,—
aS minsta kosti ætla eg mér aS reyna þaS.”
Og hann reyndi eins vel og hann gat og efaSist ekki um heppi-
leg úrslit. Og svo viss var hann um sigurinn, aS hann fékk ömmu
sinni peningana sem hann hafSi dregiS saman, svo aS hún gæti
keypt honum nýja bláa húfu, sem hann ætlaSi aS hafa á hátíðisdeg-
inum, sem öll skólabörnin hlökkuSu til. Þau áttu semsé aS fá aS
fara skemtiferS meS kennaranum til næsta þorps, til þess aS sjá
Washington hershöfSingja, sem ætlaSi aS fara þar um á ferS sinni
til Virginia.—
Tíundi dagur næsta mánaSar kom, og öll börnin v’oru komin
saman i skólastofunni, og voru í sparifötunum sínum. Edward hafSi
ekki augun af litla k'assanum, sem verSlaunin voru í, og á andliti
hans var áhyggjusvipur. Sálmur var sunginn og kapítuli lesinn úr
biblíunni og kennarinn bætti viS nokkrum áminningarorðum. Svo
tók hann til máls og sagSi: “Nú ætla eg aS gefa biblíu þessa þeim
dreng, sem hefir skaraS fram úr öSrum í skólanum aS ástundun og
góSri hegSan. Sá drengur heitir” —■ augu Edwards ætluSu út úr
höfSinu á honum og hann rétti ósjálfrátt fram hendina—“Karl
Masterium.”
Þetta kom mjög flatt upp á Edward. Hann reyndi aS sýnast
rólegur, þangaS til hann kom heim. En þegar heim var komiS,
settist hann niSur og grét eins og hann ætlaSi aS springa. Amma
hanis kendi i brjósti um hann; hún reyndi aS hugga hann eins vel og
hún gat, og lofaSi honum aS hún skyldi gjöra alt sem hún gæti til
þess aS gefa honum biblíu, sem hann þráSi svo heitt aS eignast.
MeSan hún var aS tala viS hann, heyrSist h'ófatak. Tveir menn
tígulegir riSu heim aS húsinu og fóru af baki. Þeir spurSu til vegar
til niæsta þorps, og báSu um aS selja sér mat, því þeir væru mjög
svangir.