Sameiningin - 01.01.1910, Qupperneq 26

3Ö2
W notað fyrir matjurtagarða, víngarða og aldingarða, og til s'
beitar. Pálmalundar settu austrœnan svip á landslagið.
Húsin stóðu í óreglulegum þyrpingum og voru all-lítilmót-
leg — einlyftir jafnhliða ferhyrningar með flötum þökum,
huklir ljósgrœnum vínviði. Regnleysið, sem olli sólbruna
hæðanna í Júdeu og gjörði jarðveginn þar móleitan, hrjón-
óttan og dauðalegan, náði ekki lengra en að landamærum
Galileu.
Þá er riddarasveitin nálgaðist þorpið, var blásið í lúðr,
og hafði það töfrandi áhrif á íbúana. Hópar þeirra, er
hver í kapp við annan vildu verða fyrstir til að vita,
hvernig stœði á því að svona óvænta gesti bar þar að garði,
þustu út úr hliðum og framdyrum.
Þess ber að minnast, að Nazaret var ekki að eins út
frá öllum aðal-þjóðvegum um landið, heldr lá sá bœr innan
þess svæðis, er Júdas frá Gamala hafði nokkurskonar taum-
hald á; ætti því ekki að vera örðuert að ímynda sér, hvernig
tilfinningar þorpsbúa voru, er þeir fengu þessa rómversku
hermenn til sín. En er þeir voru þangað komnir og voru
að fara yfir strætið, varð heimamönnum ljóst, hvert skyldu-
verk þeirra var, en óttinn og hatrið hvarf fyrir forvitni,
sem kom þeim til að fara úr hliðunum og dyrunum og skipa
sér í samfelldan hnapp aftan við hermennina, því þeir vissu,
að gestir þeir hlutu að hafa einhverja viðstöðu hjá brunn-
inum i norðaustr-hluta bœjarins.
Þeim varð starsýnt á bandingja einn, sem riddararnir
höfðu til gæzlu. Hann var fótgangandi, berhöfðaðr, hálf-
nakinn, með hendr bundnar á bak aftr. Úlnliðir hans voru
reyrðir saman með ól, og var ólinni smeygt utan um háls-
inn á einum hestinum. Þá er riddarasveitin var á ferð,
þyrlaðist upp ryk undan henni, og varð hann eins og hjúp-
aðr í gulri þoku, sem stundum var eins og þétt ský. Hann
var álútr, sárfœttr og máttfarinn. Bœjarbúar gátu séð, að
hann var ungr.
Tíu manna foringinn nam staðar við brunninn og sté
af baki ásamt flestum hinum riddurunum. Bandinginn hné
niðr í rykið á brautinni, sinnulaus, og lét ekkert til sín
heyra; var hann augsýnilega kominn fast að því að verða
örmagna. Þá er þorpsbúar komu þar nálægt, sannfœrðust
þeir um, að þetta var að eins drengr, og hefði þeir þorað,
myndi þeir hafa hjálpað honum.
Þá er sem hæst stóð á ráðaleysi þessu og meðan vatns-
krukkurnar fóru frá einum hermanni til annars, var komið
auga á mann, sem kom niðr eftir brautinni frá Sepphoris.
Kona ein kallaði upp, er hún sá til hans: „Lítið á! þarna
kemr timbrmaðrinn. Nú fáum við eitthvað að hevra."
Maðr sá, sem var um að rœða, var mjög virðulegr að