Sameiningin - 01.01.1910, Page 28

364
U/ ÞaS varö þögn í samtalinu, og störöu Nazaretsbúar þá *
á Ben Húr, hinn unga mann, eins og heföi hann verið villi-
dýr.
„Deyddi hann landstjórann ?“ — spuröi öldungrinn
„Nei.“
„Hann mun vera undir dómi.“
„Já — hann er dœmdr til galeiðu-þrældóms alla æfi.“
„Drottinn hjálpi honum!“ — mælti Jósef og lyftist nú
upp úr deyfð sinni.
Sveinn nokkur, sem komiö hafði meö Jósef. en staðiö
aö baki honum án þess að eftir honum væri tekið, lagði frá
sér öxi, er hann hélt á, gekk aö stóra steininum, sem stóö
viö brunninn, og tók af honum vatnskrukku. Þetta fór svo
kyrrlátlega fram, aö áðr en varðmennirnir gátu skorizt í
leikinn, ef þeir annars fundu hjá sér nokkra hvöt til að
gjöra það, haföi hann beygt sig niðr aö bandingjanum og
bauö honum að drekka.
Höndin, sem svo góðlátlega var lögð á öxl hins ógæfu-
sama unga manns, Júda, vakti hann; og er hann leit upp, sá
hann andlit, sem hann gleymdi aldrei—andlit sveins, er því-
nær var jafnaldri hans, yfirskyggt af ljósjörpum hárlokkum;
andlitið var uppljómað af dökkblám augum, sem voru svo
mild og aðlaðandi og svo full af kærleik og heilögum góð-
vilja, að ervitt var fyrir hvern, er það leit, að láta þaö ekki
hafa sterk áhrif á sig. Það, sem Júda hafði orðið út að taka
síðustu sólarhringa, og ranglæti það, sem við hann var
beitt, hafði eðlilega sett talsverða harðneskju og gremju
inn í sál hans, og var hann farið að dreyma um að hefna
sin á öllum heiminum; en er hinn ókenndi sveinn nú horfði
á hann, þá bráðnaði ísinn og hann varð í anda eins og barn.
Hann lagði varir sínar að vatnskrukkunni og drakk langan
og djúpan teig. Ekki eitt orð var til hans talað, og ekki
heldr sagði hann neitt sjálfr.
Þá er hann hafði svalað sér eins og hann vildi, var
höndin, sem hvílt hafði á herðum bandingjans, lögð á höf-
uð hans, og var þar, í hinum rykugu hárlokkum, kyrr svo
lengi sem til þess þurfti að bera fram blessunarorð. Síöan
lét hinn ókunni sveinn krukkuna aftr á steininn, tók öxi
sína og fór aftr til Jósefs. Allir horfðu á hann. meðan
á þessu stóð, foringi riddaranna ekki siðr en bœjarmenn.
Það, sem gjörðist við brunninn, endaði með þessti.
Riddarasveitin hélt ferð sinni áfram, þá er mennirnir allir
og hestarnir höfðu fengið að drekka. En foringinn var
ekki eins til skaps og áðr; með eigin höndum lyfti hann
bandingjanum upp úr moldarrykinu og hjálpaði honum á
^ hestbak aftan við einn af hermönnunum. Þeir í Nazaret /jy