Faxi - 01.12.1961, Qupperneq 23

F A X I
179
henni ekki til að ganga, og svo þótti þeim
gaman, að hún yrði. Það lá svo vel á þeim,
því að Mýrarhjónin höfðu sent þeim til
jólanna eins og þið. Ég vissi, að Siggu
mundi langa heim, hún leit svo blíðlegum
vonaraugum til mín, svo að ég tók af
skarið og sagði, að hún skyldi koma með
mér. En ekki leið langt um, þangað til ég
sá eftir því.
Ekki kom ég inn á Heiði, þetta gjörðist
allt frammi í bæjardyrum, því Sigga var
alveg ferðbúin, þegar ég kom.
Allt gekk vel hjá okkur í fyrstu. Ég
gekk á undan, bæði til þess að taka af
Siggu mesta veðrið og svo til þess að hún
væri í brautinni minni, og lét hana halda
aftan í mig. Brátt varð ég var við, að hún
var farin að þreytast, því alltaf togaði hún
þyngra og þyngra aftan í mig. Loks bað
hún mig að lofa sér að hvíla sig og vissi
ég þá, að hún mundi vera alveg uppgefin,
því hugurinn bar hana þó hálfa leið.
Ég tók þá fyrir að reyna að bera hana,
og þótt Sigga sé ekki þung, var hún erf-
iður baggi í færðinni, sem núna er, af þvt
að ég var líka orðinn þreyttur undir. En
þó tók yfir allt annað, er ég varð þess var,
að ég var orðinn villtur og vissi ekki hvað
ég fór.
Ég lét af mér byrði mína, bæði til að
hvíla mig og til að reyna að átta mig, en
ekki lét ég Siggu vita af, að ég væri átta-
villtur og vissi ekki hvar ég færi. Ég starði
út í myrkrið og gat ekki séð skyggja í
neitt, er ég gæti áttað mig eftir. Ég var
einkum hugsandi út af blessuðu barninu,
sem nú var að nokkru leyti í minni ábyrgð.
Ég bað til Guðs, svo heitt, sem ég gat, það
segi ég satt, að hann greiddi úr fyrir okkur
og hjálpaði mér til að koma barninu heim
óskemmdu. Og vitið þið hvaðP Allt í einu
ljómað birta drottins kringum okkur. Já,
birta drottins, ljómandi birta leiftraði um
okkur og umhverfis okkur. Ég get ekki
neitað því, að mér brá við í fyrstu, og varð
enda hræddur. Ég leit upp og í kringum
mig. Alls staðar ljómaði sama leiftrandi
birta. Sigga varð dauðhrædd, og tók yfir
um mig í dauðans ofboði og grúfði sig inn
í mig. Eftir lítinn tíma sló birtunni af okk-
ur, og var sem hún fleygðist áfram frá
okkur. En hvað var það, sem ég sá skyggja
í rétt hjá okkur? Já, það var Fuglaklettur.
Við stóðum rétt undir honum. Ég þekkti
mig þegar í stað og öll villa var horfin.
I fögnuði hjartans lofaði ég Guð fyrir
hiálpina, því að ég skoðaði þessa Ijómandi
fegurð, sem nú var aftur að hverfa, sem
yfirnáttúrlega, himneska birtu og það var
hún líka, að nokkru leyti. En svo stóð á
henni, að svolítið hafði rofað til í norður-
lofti, — hafði þar myndazt eins og gluggi
milli skýja og niður um þann glugga
steyptust hin fegurstu og björtustu norður-
ljós, sem ég nokkurn tíma hef séð. Léku
þau um okkur og blett þann, er við stóð-
um á og fáa faðma umhverfis okkur.
Ég var glaðari en ég get frá sagt af því,
að vera nú orðinn óvilltur, en Sigga var
utan við sig af hræðslu, þreytu og kulda.
Ég færði hana úr úlpunni sinni, sem var
snjóug og gödduð, fór úr milliskyrtunni
minni og færði hana í, því nóg var mér
heitt.
En hvað var það, sem ég sá undir klett-
inum, fáa faðma frá okkur, meðan birtan
ljómaði og leiftraði um klettinn? Við geng-
um þangað. Hvað haldið þið, að það hafi
verið ?
„Það var“, sagði Sigga, sem nú fékk ekki
lengur orða bundizt, „það var hún Skjóna
okkar með ljómandi fallegu folaldi. Við
hugsurn að það sé jarpt eða brúnt“.
„Já, það var hún Skjóna“, hélt Þórður
áfram. „Hún hefur haldið af heiðunum,
þegar þar var orðið haglaust, og nú stóð
hún í skjóli undir klettinum. Folaldið er
fallegt, en það var svo sprækt, að við gát-
um ekki náð því. Ég hafði snæri í vasan-
um, náði Skjónu og hnýtti upp í hana, lét
úlpuna Siggu á bakið á henni og setti Siggu
á bak. Teymdi ég síðan undir henni heim
og gekk okkur vel úr því.
Við erum búin að láta hana og folaldið
inn í nautafjósið, og ég tók annan lamba-
laupinn og gaf þeim“.
„Guð launi þér fyrir þetta allt“, sagði
Margrét. „það er eins og vant er, dyggðin
og trúmennskan hjá þér, Þórður minn“.
„Það er bezt að þú eigir folaldið hennar
Skjónu fyrir burðinn á Siggu, ef það lifir“,
sagði Bjarni, „og úr sulti skal það ekki
farast í vetur“.
Margrét stóð upp. „Ég ætla að setja upp
ketilinn aftur. Við skulum fá okkur kaffi
aftur á vökunni í kvöld. Ég held að þú
eigir það skilið, Þórður minn, og þið Sigga
eftir allan hrakninginn í kvöld. En á með-
an hitnar á katlinum, skal ég segja sög-
una, sem ég lofaði ykkur áðan, börn litlu“.
Þegar Margrét kom inn aftur, settust
öll börnin niður til að hlýða á söguna.
Margrét tók svo til orða:
„Eins og þið vitið, er aðfangadagskvöld
á ári hverju og svo var og fyrir 10 árum
síðan. Því kvöldi mun ég ekki gleyma á
meðan ég lifi. Þá varst þú fæddur fyrir 4
dögum, Stebbi minn, Sigga var nýkomin
á 4. árið og Nonni var á 2. árinu. Ég lá þá
í rúminu og barnið í vöggu fyrir framan
rúmið mitt. Þú varst óskírður, Stebbi
minn. Það hafði ekki verið tækifæri til
þess, því um annað var að hugsa. En oft
datt mér þá í hug: En ef blessað litla
barnið skyldi nú deyja áður en það hlýtur
skírn. — Og ég verð að játa, að mér fannst
ekki eins mikið um það þá eins og annað,
sem stóð mér mest fyrir brjósti, og ég bað
svo heitt sem ég gat til hans, sem þessa
nótt fæddist sem fátækt, umkomulítið barn
— að greiða úr fyrir okkur. — Þá lást þú,
Sigga mín, fyrir dauðanum, fyrir manna-
sjónum í andarslitrunum. Ekki var hugs-
andi til að sækja lækni, þótt okkur að vísu
aftur og aftur kæmi það til hugar. Leiðin
var löng en færð ill, svo að ekki var að
hugsa til, að vera skemur í burtu en 3
daga, og mikil líkindi til ,að læknirinn
hefði ekki fengizt til að koma, bæði af
því, að hann hefði ekki viljað fara að
heiman frá sér langan veg í vondri færð,
heldur kosið að sitja heima um jólin, og
svo mundi hann hafa hugsað, að hann
gæti ekki mikið hjálpað, úr því svo var
af þér dregið.
Já, ég segi það satt, að ég bjóst við, að
þú mundir slokkna út af á hverri stundu,
já á hverju augnabliki. Hálsbólgan var
orðin svo mikil, að við vorum, eða hann
pabbi þinn var hættur að geta dreypt á þig.
Hvað fáa vatnsdropa, sem hann lét renna
upp í munninn á þér, þá runnu þeir annað-
hvort úr munninum aftur eða út um nefið,
og 2 dagar voru síðan, að þú gazt látið
skilja þig. — Og ég gat ekki komið til
litla barnsins míns, sem alltaf var að kalla
á mig og biðja mig um að koma á meðan
það gat nokkru orði upp komið.
Ég man það alveg eins og ég sjái það
núna fyrir augunum á mér. Það var á að-
fangadagskvöldið í rökkrinu. Hann pabbi
þinn sat á rúminu hjá þér. Við vorum
ekki búin að kveikja, þó að dimmt væri
orðið. Við höfðum einhvern veginn ekki
rænu á því. Það lá svo illa á okkur. Svo
hélt hann pabbi þinn í hendina á þér, og
vildi því ekki hreyfa sig, en enginn var
inni, nema við 2 og þið börnin 3, þú sof-
andi, Nonni minn.
Allt í einu bregður fyrir skæru ljósi, svo
að albjart varð í baðstofunni. Brá okkur
mjög við, en þú Sigga litla hefir víst orðið
dauðhrædd, því þú tókst á loft í rúminu
og fleygðir þér í fangið á pabba þínum.