Faxi - 01.12.1961, Side 31

F A X I
187
Á LÉTTUM NÓTUM
Oft hefur mér fundizt vanta í hinn ágæta
Faxa okkar þátt, sem við gætum kallað: í létt-
um tón. Ef nú þetta yrði fastur liður í blað-
inu, mundu efalaust margir verða til með að
senda slíkt efni úr daglega lífinu og væri bezt
að sem flest væri úr Keflavík og nágrenni.
Mætti þó blaðið að mínum dómi ekki vera um
of vandlátt á val þessa efnis.
Nú ætla ég að prófa þetta, og sendi Faxa
nokkrar skrýtlur.
Ahugasamur lesandi.
A þeim árum þegar hundahald var leyfi-
legt í Keflavík, áttu margir hunda, og var
þá sérstakur maður skipaður hundahreins-
ari. Þetta var að sjálfsögðu ábyrgðarmikið
starf, og fylgdi því mikið vald þar að lút-
andi. I þá daga var það siður ef auglýsa
þurfti eitthvað, að festa þær upp á vissa
staði í bænum, og var þá skúr nokkur, sem
alltaf var kallaður Árna-Geirs-skúrinn, að-
alstaðurinn. Skúr þessi stóð þar, sem Ingi-
mundarbúð stendur nú. Eitt sinn var eftír-
farandi auglýsing fest upp á þennan skúr
frá þáverandi embættismanni:
— Allir hundaeigendur í Keflavík, eru
hér með alvarlega áminntir um, að koma
til hreinsunar næstkomandi fimmtudag,
á sama stað og tíma og verið hefur.
Hundahreinsarinn.
•
Það var líka í þá daga, þegar bátunum
var alltaf lagt við legufæri á gömlu höfn-
inni, að skipstjóri nokkur var að leggja
báti sínum að bólinu. Stormbræla var á og
komin dimma. Var hann sjálfur við stýrið,
en hásetarnir framá og sögðu honum til.
Þetta gekk hálf erfiðlega, og svo líka heyrði
hann illa til þeirra fyrir vélarskröltinu. Er
hann nú gerði eina tilraunina, kallaði hann
til þeirra og sagði:
— Þið skuluð bara benda mér núna, ég
hevri það miklu betur.
Það var hér einu sinni í samkvæmi, eða
því, sem sumir kalla Partí, að lítill drengur
frúarinnar, á að gizka 4 ára, kemur í stofu-
dyrnar og kallar: — Mamma, mamma, mér
er mál að pissa.
— Uss us—s, þetta máttu ekki segja þeg-
ar ókunnugt fólk er inni, segir mamma
hans við hann, þegar hún var komin með
hann fram. Þú getur bara gefið mér merki.
Þú skalt bara rétta upp hendina og segja:
digga, digga, digg, þá veit ég hvað þú vilt.
Nú fer strákur út aftur, en eftir alllanga
stund kemur hann aftur í stofudyrnar,
réttir upp hendina og kallar:
— Mamma, mamma, digga digga digg,
og kúka líka.
Vel þekktur borgari þessa bæjar, kom
eitt sinn í heimsókn, sem oftar, til vinar
síns. Sátu þeir saman lengi frameftir kvöld-
inu og voru lítið eitt við skál. Er hann nú
hugði til heimferðar, var komið versta veð-
ur, rok og rigning.
— Það kemur ekki til mála, sagði vinur
hans, að þú farir gangandi heim í þessu
veðri, auðvitað hringi ég á bíl fyrir þig.
— Nei, nei, nei, sagði þá hinn, ég, sem á
þetta fína hjól heima, ég fer bara heim og
sæki það.
Lítill drengur hér, sem var nýbúinn að
læra faðirvorið, eins og öll góð börn eiga
að gera, fór með mömmu sinni í kirkju.
Þegar nú að því kom, að presturinn fór
með faðirvorið, tók hann sérstaklega vel
eftir.
Þegar þau komu heim, segir hann við
mömmu sína:
— Mamma, heyrðirðu það? Presturinn
gleymdi brauðinu.
Þegar Sveinn Björnsson var forseti Is-
lands, heimsótti hann Keflavík eins og
aðra fleiri staði á landinu. Mikill viðbún-
aður var hafður á fyrir heimsóknina. Bær-
inn allur hreinsaður hátt og lágt, og margir
draslhauganna, sem fengið höfðu að vera í
friði og ró, voru nú umsvifalaust raskaðir
ró sinni og fjarlægðir. Þáverandi yfirvald
bæjarins átti þá leið fram hjá húsi einu,
daginn áður, þar sem allmikill drasl-
haugur var fyrir utan. Svo vel vildi til, að
eigandinn var þar skammt frá, svo að yfir-
valdið snýr sér að honum og segir:
— Vitið þér, að forsetinn kemur hingað
á morgun ?
— Heyrt hef ég það, svaraði eigandinn.
— Það þarf að hirða þetta drals, sagði
þá yfirvaldið og benti á hauginn.
— Jamm — og ætlar hann að gera það?
spurði þá eigandinn.
Einu sinni var hér karl, sem kannske er
nú ekki í frásögur færandi að honum þótti
góður sopinn. Hann hafði það þá fram
yfir aðra slíka í þá daga, að dásama mest
brennsluspritt. Eitt sinn kom hann í hús
hér, þar sem hann var kunnugur og konan
oft gefið honum slíka lögg, ef til var. Hann
spyr nú konuna, hvort hún ætti nú ekki
smálaggar-dropa til að hjálpa sér um.
— Því er nú ver og miður, svaraði kon-
an, nú á ég ekkert.
— Ja, mikið anzi, sagði þá karl, En áttu
þá ekki Whisky heldur en ekkert?
Það var eitt sinn á framboðsfundi í
Sandgerði, til alþingis, að Olafur Thors
var að halda ræðu og talaði um fiskimála-
nefnd og sjávarútvegsmál yfírleitt, að einn
fundarmanna í salnum tekur framí fyrir
honum og segir:
— Blessaður hættu, þú, sem ekki þekkir
þorsk frá ýsu.
— Eg þekki þó þig frá þorski, en það
gera ekki allir, svaraði Olafur, samstundis.
Oðru sinni var það á framboðsfundi í
Gerðum í Garði, að orðið var gefið frjálst
kjósendum í salnum, að sóknarpresturinn
bað um orðið og talaði mikið um, hversu
miklar framfarir hefðu orðið í kjördæm-
inu síðan Olafur Thors tók við því, og því
til sönnunar benti hann á, að þegar hann
tók við prestsembættinu á Utskálum, hefðu
aðeins verið 900 sálir í Keflavík, en nú
væru þær orðnar um 1800, og ef slíkt væri
ekki framfarir, þá vissi hann ekki hvað
framfarir væru.
Næstur á eftir kjósendum talaði fram-
bjóðandi kommúnista og hóf ræðu sína á
þessum orðurn:
— Margur hefur nú farið illa með Olaf
Thors í ræðu, en enginn eins og þessi
prestur, að kenna honum um allar barn-
eignir í Keflavík, síðan hann tók við kjör-
dæminu.
Einu sinni voru nokkrir menn að vaska
fisk, hjá Karvel í Ytri-Njarðvíkum. Karvel
tók eftir því, að einn maðurinn vaskaði
ekki vel, horfði á hann um stund og segir
síðan með sinni alkunnu blíðu:
— Ja — væni minn, þú verður að vaska
betur.
Þá segir maðurinn: — Ég skal bara segja
þér það Karvel, að þú getur sjálfum þér
um kennt.
— Hvernig má það vera, væni minn ?
— Það get ég sagt þér, að þú borgar
þetta of lítið. Ég verð að vera ákveðinn
tíma með hvern fisk, og þegar hann er bú-
inn, verð ég að láta hann fara í því ástandi
sem hann er. Þú sérð það alveg eins og ég.
Karvel brosti og fór.