Faxi - 01.03.1983, Blaðsíða 13

átti tvær dætur þama í Flensborg.
Þetta var ákaflega ljúf kona. Hafði
þannig umgengni að maður fann
ekki til neinnar feimni á þessum
árum, þó maður væri heima hjá
henni. Þar var virðulegt heimili
ntjög, og dætur hennar sérstaklega
elskulegar.
Nú dvaldist okkur þarna ein-
hvern tíma um kvöldið, þannig að
búið var að loka heimavistinni, en
það voru nú ekki háir veggir á
gömlu Flensborg og maöur átti
vini innan veggja. Þeir opnuðu
fyrir okkur glugga þegar við kom-
um, og við fórum þar inn. Þetta
voru gamaldags gluggar og voru
opnuð heil fög uppúr og niðurúr,
svoleiðis að þetta var mjög auð-
velt. Ogmundur bjó uppi yfir
heimavistinni, og kom stundum á
kvöldin niður til eftirlits og það
hafði hitst þannig á að þetta kvöld
hafði hann komið niður. A Flens-
borgarhúsinu voru tvennar dyr.
Aðrar voru inngangur í heimavist-
ina, hitt voru dyr upp í íbúð
Ogmundar, skólastjóra. Úr þeim
gangi var innangengt í heimavist-
ina, svo hann gat nú alltaf komið
mönnum að óvörum. Morguninn
eftir að þetta var þá hittist svo á, að
þegar að ég er að koma út úr
heimavistinni þá kemur Ögmund-
ur út um sínar dyr. Hann staldrar
við þegar ég kem á móts við hann,
tekur þéttingsfast yfir herðarnar á
ntér og segir: ,,Já, já, gríma þýðir
nótt og Grímur sá sem lengi er úti á
kvöldin.“ Ég veit að þó hann hefði
eitthvað farið að finna að við mig
þarna, þá held ég að mér hefði
ekki orðið þetta neitt sérstaklega
minnisstætt, en af því hann fór
svona að því, þá hef ég alltaf ntun-
að eftir þessu.
Annað skiptið man ég eftir að
við hittumst svona svipað. Ég var
að koma út úr heimavistinni, og
hann að koma út frá sér og hafði
þykkan bunka af stílabókum.
Hann réttir mér þetta og segir: ,
,,Taktu við þessu og haltu á þessu
út í skóla, því að: Byrði betri
berrat maðr brautu at en sé mann-
vit mikit.“
Mig minnir að þtí hafir stundum
rifjad upp einhverjar vísur, sem var
kastað fram við kennarana afnem-
endum.
Jú, það voru hagyrðingar þarna.
Sérstaklega voru þarna Guðni
Jónsson, magister sem seinna
varð. Hann var í þriðja bekk, þeg-
ar ég var í fyrsta bekk. Hann gerði
nokkuð mikið af því að yrkja. Séra
Sigurjón Guðjónsson frá Saurbæ,
hann gerði nokkuð mikið af því að
yrkja líka. Það var gefið út þarna
skólablað, og menn skrifuðu í það
og birtu kvæði eftir ýmsa.
Kanntu eitthvað af þessu?
Ég kann nú lítið af því. Það er nú
ein hálfgerð háðvísa, sem höfð var
eftir Guðna sem var nú á gangi hjá
okkur, sem okkur þótti leiðinlegt
að fara með. Það var nú Sigurður
Guðjónsson sem margir kannast
við, indæll maður, sem gekk nú
lengi undir nafninu Sigurður
lærer, og margir kannast við því
hann kenndi lengi við Verslunar-
skólann eftir að hann hætti
kennslu í Flensborg, mætur maður
mjög og vildi mönnum vel á allan
hátt. Hann þótti nokkuð sérkenni-
legur að því leyti að hann hafði
orðatiltæki á annan hátt en ýmsir.
T.d. við okkur nýliða í 1 . bekk
þegar hann ekki ntundi nöfn, þá
gat hann átt til að segja: ,,Þarna
þér, fyrir aftan yður viljið þér“,
þegar hann var að taka okkur upp.
Eitt sinn hafði hann verið á skaut-
um, því hann var góður skauta-
maður að talið var, og þá hafði
hann dottið og legið illa á eftir og
hafði orð á því að það væri einhver
leiðinda verkur sem væri í lærinu á
sér eftir þetta, en á loft kom þessi
vísa á eftir, og var nú ekkert annað
heldur en þessir talshættir Sigurð-
ar, sem þar komu, og var Guðna
eignuð vísan.
Leiður verkur lærið sker
langar yður viljið þér.
Hvaða slúður allt svo er,
eruð þér að hlæja að mér?
Frá dvöl Þorgríms í
Kaupmannahöfn
Að loknu námi í Flensborgar-
skóla og verslunarstörfum stóð
hugur Þorgríms til frekari mennt-
unar.
Þó að dvöl mín í Kaupmanna-
höfn væri ekki löng, þá er hún
kannski einn sá þáttur í lífi mínu
sem mér er eftirminnilegastur.
Eftir að ég lauk námi í Flensborg,
þá var ég hér við verslunarstörf
heima. Raunverulega hafði ég
hugsað til frekara nánts, og ein-
hvern veginn kitlaði mig alla tíð að
nema eitthvað meira heldur en
þetta, og hugði nú á tímabili eins
og flestir af mínum árgangi til lang-
skólanáms eftir að ég var í Flens-
borg, en úr því varð nú ekkert.
Það mun hafa verið árið 1926,
þá sátum við heima að snæðingi
fóstri minn, Þorgrímur læknir
Þórðarson og ég, þá sagði ég við
hann: ,,Ég er nú að hugsa um að
fara til Kaupmannahafnar.“ ,,Nú,
nú og hvað ætlar þú að gera þar,“
sagði hann. ,,Ég ætla að fara á
verslunarskóla," sagði ég. „Hefur
þú tekið ákvöröun?" ,,Já, ég hef
ákveðið það,“ sagði ég. „Fyrstsvo
er þá skulum við breyta um starfs-
hætti. Þú hefur verið hérna. Þú
hefur borgað með þér heim. Nú
skalt þú hætta því og safna þér fýrir
námi þínu þama úti.“ Úr þessu
varð svo um haustið 1926, að ég
fór til Kaupmannahafnar. Bjöm
Bjarnason, magister, sem nú er
kominn á efri aldur, við erum jafn-
aldrar, hann var þá kominn til
náms í Kaupmannahöfn, og ég
setti mig í samband við hann, eða
fjölskylda mín öllu heldur. Það
varð úr, að hann ætlaði að greiða
götu mína þegar til Kaupmanna-
hafnar kæmi. Ég fór með Botníu
út. Við hrepptum slæmt veður
sérstaklega í Norðursjónum. Mér
er minnisstætt, að það vom fáir,
sem voru á rölti þar, en ég var nú
einn af þeim, sem uppi stóð.
Ég var á öðm plássi, en þeir, sem
vom á 1. plássi, voru flestir lagstir
fyrir þegar að stormasamt fór að
verða. Mér er minnisstæður einn
sem var í þessum hópi. Það var
Ami Böðvarsson sem þá var rakari
í Vestmannaeyjum, seinna útgerð-
armaður og vel þekktur maður,
nýlátinn nú. Einhverra hluta
vegna urðum við, þó aldursmunur
væri nokkur á okkur, félagar og
ræddumst nokkuð við í þessari
ferð. Þegar til Læith kom, þá tók
hann mig með, upp í borgina. Ég
hafði aldrei stigið á erlenda grund.
Þetta var maður sem var nokkuð
stórhuga, og var þá í bátakaups-
hugleiðingum. Ég man, að hann
tók mig með sér til smábæjar þarna
í nágrenni við Leith , var þar að
skoða báta, og við urðum mjög
málkunnugir í ferðinni. Þegar til
Kaupmannahafnar kom þá fór
Ami að spyrja mig hvert mín leið
lægi, og ég sagði honum að ég
hefði adressu Bjöms Bjarnasonar.
Við skulum þá verða santferða
upp í borgina. Ég hef verið hér
áður. Ég skal bara keyra þig þang-
að. Og það gerði hann. Hann
skildi við mig þar við dyrnar. Ég
hringdi þar, og þeir voru þar
heima við, Björn og Bjami Guð-
jónsson, frændi hans. Þar dvaldi
ég hjá þeim um stund. Þeir voru
þar í mötuneyti þannig að þeir
höfðu ekki tækifæri til þess að taka
mig inn þarna, en komu mér á
hótel um nóttina. Þar var ég svo
næstu tvær nætur meðan ég var að
leita fyrir mér. Bjarni Guðjóns-
son, frændi Björns, var þarna þá,
og atvikin höguðu því þannig, að
Framhald á bls. 82
FAXI - 69