Faxi - 01.04.1983, Blaðsíða 5

r Æviminningar ÞorgrímsSt. Eyjólfssonar m/
VIÐTAL PÉTUR PÉTURSSON ÞULUR v -4. HLUTI
ÞORSTEINSBÚÐ, Hafnargötu 18, Keflavík, eins og verslunarhúsið leit út, þegar
Þorgrímur St. Eyjólfsson var jmr starfandi.
Við ættum að halda áfram með
Keflavík því þú hefur komið mikið
við sögu í uppbyggingu staðarins
hér, Þorgrímur. Tekið virkan þáttí
margs konar félagsmálefnum og
umsýslu, bceði kaupsýslu og í
stjórn Sparisjóðsins og rnargra fé-
laga hér, en mig langar til þess áður
en við förum lengra út í það, að
biðja þig um að rifja eitthvað upp
frá fyrri tíð í sambandi við versl-
unarhætti, og eitthvað sem frásagn-
arvert er frá þátttöku þinni þar, og
kannski því sem þú manst frá því
sem var áður en þú byrjaðir að taka
virkan þátt í þessu.
Þetta breyttist nú með árunum
að nokkru, en allt fram að þeim
tíma er ég fór að starfa hér við
verslun þá var það nú þannig, að
menn sem unnu við sjó unnu við
báta hér á vertíðum, þeir fengu sitt
afskammtaða uppeldi ef að mætti
nota það orð. Þetta mörg hundruð
krónur fyrir vertíðina til úttektar
sem útgerðarmaðurinn sá svo um
að greitt yrði í vertíðarlokin. Það
var algengt 500 kr. Sérstaklega er
mér nú minnisstætt mjög mann-
margt heimili og þaðan var komið
svo að segja dagiega í verslunina,
þar sem ég var, og þar var verið
alla vertíðina að taka út þessar 500
kr. Það var ekki mikið tekið út af
fatnaði, en það var tekið það al-
nauðsynlegasta sem þurfti til hnífis
og skeiðar. Þetta heimili komst af
þannig, að ég vissi aldrei að það
fengi neina aðstoð frá því opin-
bera. Það þóttu afar þung spor í þá
daga að leita til þess opinbera um
aðstoð. Það var ekki gert fyrr en í
ýtrustu neyð. Sumir lögðu það hart
að sér, að jafnvel létu þeir sjálfa sig
svelta heldur en að fara þau spor ef
nokkur von var að úr mundi rætast
á næstunni.
Þú minnist á verslun sem þú
starfaðir við. Eg sé hér mynd af
Þorsteini Þorsteinssyni kaup-
'nunni. Það var Þorsteinsbúð sem
þú vannst við hvað lengst?
Já, ég starfaði hvað lengst við
hana. Ég var þar fyrst við verslun-
arstörf hjá Þorsteini í nokkur ár.
Síðan gerðist ég meðeigandi hans í
versluninni, og var þar meðan
hans naut við. Eftir hans dag urð-
um við Elías, sonur hans, eigendur
að þessari verslun. Það var ákaf-
lega góður skóli fyrir mig að vera
með svo ágætu fólki eins og það
fólk var, og ég tel það eitt af mínu
lífsláni að hafa kynnst og umgeng-
ist það fólk. Lífið býður nú upp á
það fyrir marga, að það eru atvik
sem ráða því oft hver örlög manna
verða í lífinu. Mín örlög hafa, held
ég, ráðist við það að komast í sam-
band við þessa fjölskyldu. Lífs-
starf mitt byggðist eiginlega upp
eftir að ég fór að vinna þarna í
samvinnu við þessa fjölskyldu.
Fyrst í versluninni með Þorsteini
og svo þegar ég og Elias, sonur
Þorgrímur St. Eyjólfsson í húðinni, sem setl var upp á sýningu vegna 25 ára afmælis
Keflavíkurbœjar. - Peningakassin er úr Þorsteinssbúð, og ýmsir fleiri munir og
áhöld sem sjást á myndinni.
hans, ásamt Þórði Péturssyni, hóf-
um hér frystihússrekstur, og störf-
uðum að því áratugum saman.
Þetta er í stórum dráttum mín saga
sem starfsmanns. Þama má náttúr-
lega margt segja, en það er betra
að láta aðra greina frá því heldur
en mig.
Þú gætir nú rifjað upp einhver
atvik úr Þorsteinsbúð, eða úr við-
skiptalífinu hérna. Eða verslun hér
á Suðurnesjunum almennt.
Um verslun hér á Suðumesjum
almennt í þá daga get ég sagt það,
að það vom nú ekki stærri umsvif-
in heldur en það að hér þekkti
maður hvem einasta mann. Ég
held að vel flestir af þeim mönnum
sem héma þurftu á einhverju að
halda hafi nú komið í verslunina til
okkar á þeim tíma. Maður þekkti
ekki eingöngu fólkið í Keflavík
heldur þekkti maður meiripartinn
af fólkinu hér á Suðurnesjum sem
var á annað borð á faraldsfæti og
kom í kaupstað. Þetta er orðið
mjög breytt núna. Nú er það þann-
ig, að maður þekkir ekki nema eitt
og eitt andlit af þeim sem maður
hittir hér á götum í Keflavík. Ég
tala nú ekki um það hvað maður
þekkir lítið af fólki sem býr hér í
kringum mann á Nesinu.
Margt af þessu fólki var indælt
fólk. Innan um þetta vom sérstæð-
ir persónuleikar eins og gerist og
gengur og hefur alltaf gerst með
okkur. Maður var nú ekki alltaf
hrifinn. Menn fengu sér stundum í
staupinu í þá daga eins og núna, og
það kom fyrir að í þröngum húsa-
kynnum, þá komu menn þama við
og vom þá við skál. Það var ekki
frítt við að það færi um mann geig-
ur, því að þetta var heldur þröngt,
og ef menn hefðu hugsað sér eitt-
hvað til hreyfings, að eitthvað
myndi þá hnjóta um hjá manni. En
þetta fór í flestum tilfellum nokk-
uð blessunarlega, því jafnræði var
svo mikið með ribböldum, að þeir
þorðu varla að ráðast hver á ann-
an. Það bjargaði hugleysingjunum
frá því að vera nokkuð að skipta
sér af málunum.
Það hefur nú verið sukksamt á
vertíðinni stundum. Hingað hefur
komið fjöldi aðkomumanna?
Já, það var nú sukksamt, en það
bar nú ekki svo mikið á því hvers-
dagslega í verslunum. Hitt er ann-
að mál að þegar lokadagurinn kom
þá urðu margir góðglaðir, og þá
bar nokkuð á því, því þá voru
menn við skál á öðmm tíma heldur
en venjulega. Þegar dansleikir
vom og skemmtanir þá bar nokk-
uð á því að menn væm nokkuð
uppivöðslusamir, og gat þá slegið í
brýnu. En hversdagslega bar lítið á
drykkjuskap í þá daga nema þegar
nálgaðist lok. Utan einn og einn
maður sem drakk, að kallað var.
FAXI - 93