Faxi - 01.04.1983, Blaðsíða 17

þessum vitleysingaspítala gæti ég
aldrei orðið lengi, maður hlyti að
gefast upp eftir vikuna. Þá var ég
leystur af í mat, annar Kei Píari tók
við svuntunni minni. Sá ég að
hann fór allt öðruvísi aö en ég,
enda leið ekki á löngu að óhreinu
diskarnir komust ekki fyrir á borð-
inu við vaskinn, en þá fékk hann
líka aðstoðarmann. Þetta var ein-
mitt lagið. Ég tók brátt eftir því að
þótt allir virtust vera að flýta sér og
reyna að afkasta sem mestu voru
þeir alls ekkert að hugsa um af-
köstin. Það fór líka svo hjá mér er
tími leið, og ég vandist vinnunni,
að ég fór bara að kunna allvel við
mig á þessum stað.
Svo var það einn morguninn er
ég var að sulla í vaskinum að yfir-
kokkurinn kallaði til mín og bað
mig að tala við sig. Mér til mikillar
hrellingar tjáði hann mér að þetta
væri síðasti dagurinn minn á
þessum stað því á morgun ætti ég
að fara áGinkinn. Hefðu þeirverið
að biðja um ,,Kei píara'* og því
skyldi ég á morgun fara með bíln-
um þangað. Það virtist lítið gagna
fyrir mig að mótmæla þessu.
Þar sem ég var þegar farinn að
kunna allvel við mig á þessum
stað var ég ekkert alltof hrifinn af
þessum breytingum og ekki lag-
aðist það þegar strákarnir komu
og spurðu hvað kokkurinn heföi
verið að segja við mig.
- Hvað segir þú, áttu að fara á
Ginkinn! Aumingja þú, slasmt er
það hér, en Ginkurinn, það er sko
hreinn Kleppur!
Heldurfór þetta að lagast þegar
strákarnir fóru að koma aftur til
mín einn og einn og bjóðast til
þess af hreinni manngæsku að
fara þangað í minn stað. Þetta var
þá ekki svo slæmur staður eftir
allt.
Morguninn eftir fór ég ekki úr
bílnum við flugstöðina eins og áð-
ur heldur hélt áfram þar til komið
var að þessum margumtalaða
Gink. Bíllinn renndi sér upp að
þessari lágreistu braggabyggingu
og stansaði ekki fyrr en við bak-
dyrnar og þar fór ég einn úr bíln-
um. Með hálfum hug gekk ég inn
um bakdyrnar, inn eftir ganginum
þar til ég kom í eldhúsið, sem var
stórt og sérlega vistlegt. I eldhús-
inu hallaði sér hvítklæddur kokkur
fram á borðið, brosti góðlátlega til
Greinarhöfundur
Ingvar Guömundsson
mín og bauð mér góðan daginn.
Þetta var eldri maður, einkar við-
kunnanlegur og sagðist hann
heita Bamey. Bauð hann mérsæti
og morgunmat. Ég hafði nú reynd-
ar búist við að verða strax leiddur
að vaski með heitu sápuvatni í, en
svo varð nú ekki. Það var engu
líkara en ég væri þarna gestur,
fékk gómsætan morgunmat og
rabb við kokkinn um hitt og þetta.
Loksins sagði ég Barney gamla
að ég hefði nú verið sendur hing-
að til að vinna.
- Ég veit það, sagði hann, taktu
það bara rólega, ekkert liggur á.
Nú komu framreiðslustúlkurnar
fram í eldhús úr borðsalnum, en
þar höfðu þær verið að ganga frá
öllu fyrir morgunmatinn. Þær voru
mjög smekklega klæddar í svört-
um kjólum með hvítar svuntur og
hvíta kappa á höfði. Þetta voru
stúlkur úr Keflavík, er ég þekkti
vel. Didda og Kiddý. Buðu þær
mig velkominn og sögðu að hér
mundi mér líka vel að vinna, enda
kom það á daginn síðar. Þessi
fyrsti dagur minn á hótelinu leið
ósköp Ijúflega og miðað við minn
fyrri vinnustað gat ég varla sagt að
ég hefði difið hendi í heitt vatn.
Maðurvarekki lengi að kynnast
starfsliðinu enda var það mjög
skemmtilegt og elskulegt fólk sem
þarna vann. Hótelstjórinn varmið-
aldra maður nokkuð stór og mjög
feitur. Hann hét Paul og virtist
ávallt vera í besta skapi. Brunaði
hann um bygginguna á eftirlits-
ferðum sínum, brosandi með ýstr-
una út í loftið. Var hann gjarnan
flautandi lagstúf ef hann vissi að
gestir voru ekki nálægir. Kokkarnir
voru tveir, Barney gamli og Sid.
Voru þeir báðir hin mestu Ijúf-
menni. Við vorum fjórir hjálpar-
kokkarnir, eða Kei Píarnir, og
gengum á tvær vaktir. Á vakt með
mér var Siggi, en Jonni og Maggi
voru á hinni vaktinni. í borðsalnum
voru þær Kiddy og Didda.
En nú er ekki úr vegi að lýsa
húsaskipan nokkuð. Þegar komið
var framan að þessari bragga-
byggingu sást að hún samanstóð
af tveimur nokkuð löngum
braggabyggingum, sem voru
samtengdar með þverbyggingu.
Aðalinngangurinn var í þessa
þverbyggingu. Þar var fyrst komið
inn í forstofu nokkuð mmgóða.
Innaf henni var komið í vel rúm-
góða og vistlega setustofu, sem
búin var þægilegum húsgögnum.
Voru þarsófarog djúpirstólarog á
lágum borðum vom lampar er
gáfu skemmtilega lýsingu. í einu
horninu var rafmagnsorgel. Þama
var einnig gestamóttökuherberg-
ið. Öll var setustofan vel máluð að
innan, smekkleg gluggatjöld voru
fyrir gluggum og þykkt teppi á
gólfi. Þegar gengið var úr setu-
stofunni yfir i vinstri hótelálmuna
var fyrst fyrir lítill gangur og sinn
hvoru megin við þann gang voru
tvö herbergi ætluð gestum, var
annað ætlað til bréfaskrifta. Þar
voru skrifborð og þægilegirstólar.
Hitt herbergið var nokkurs konar
viðræðuherbergi búið þægilegum
húsgögnum. Þar gátu gestir verið
út af fyrir sig með sína gesti og
rætt við þá í ró og nasði. í hvorri
hótelálmu voru ein tíu rúmgóö
herbergi. Þau vom búin smekk-
legum húsgögnum og teppivoru á
gólfum. ívinstri álmunni varsnyrti-
herbergi karla en kvenna í þeirri
hægri. í hvoru snyrtiherberginu
voru fjórar sturtur auk annarrar
hreinlætisaðstöðu. í miðálmunni
innaf setustofunni var stór og rúm-
góð borðstofa og þar innaf var eld-
hús og matvælageymslur. Ekki
var hægt að sjá á þessu matarbúri
að það væri í eigu þjóðar, sem
stæði í stríði. Allar hillurnar bók-
staflega svignuðu undan dýrindis
matvælum. Ég minnist þess t.d. aö
þarna stóð stóreflis tunna og í
henni var sykur og á þessari tunnu
var venjulega lok til að forða
óhreinindum frá sykrinum. Ein-
hverju sinni kvartaði einn gestur-
inn um að sykurinn væri ekki
hreinn sagðist hafa fundið salt-
bragð af honum. Lítill saltbaukur
hafði dottið í tunnuna og ekki var
það látið nægja að taka gott borð
af tunnunni heldurvarokkurstrák-
unum sagt að fleygja öllum sykrin-
um úr tunnunni. Þarna fóm einir
fimm eða sex sykurpokar í súginn
fyrir einn lítinn saltbauk, sem í
ógáti hafði dottið í tunnuna. Annað
dæmi man ég um herfilega sóun á
matvælum á þessum stað. Þá var
Barney gamli farinn og í hans stað
Sparísjóðurinn í Keflavík
ÓSKUM VIÐSKIPTAVINUM OG STARFSFÓLKI
OKKAR FARSÆLDAR Á KOMANDISUMRIOG
ÞÖKKUM SAMSTARFIÐ Á LIÐNUM VETRI.
aq07 - 19qj
FAXI-105