Faxi - 01.12.1987, Qupperneq 12

VELDU
BETRI
KOSTINN
NONNI OG BUBBI
HRINGBRAUT 92
SÍMAR 11580-14188
vissi skammarlega lítið um innri
málefni Sparisjóðsins, einkum
með tilliti til þess að ég átti að
heita ábyrgðarmaður hans.
Það var best að hætta sér ekki
inná þær brautir.
Ég hef þó afrekað það að hafa
unnið í Sparisjóðnum. Það var
einhvemtímann í kring um 1960.
Guðmundur sparisjóðsstjóri fékk
mig í aukavinnu til að reikna út
og færa vexti í bækur. Það eina
sem mér er minnisstætt frá þeim
tíma, er þegar Guðmundur leit yf-
ir öxlina á mér og sagði, , ,Kanntu
ekki prósentureikning drengur".
Ég var hálf móðgaður. Ég hélt ég
kynni prósentureikning.
,,Þú átt að gera þetta svona“
sagði hann og sýndi mér hvernig
prósentureikningur átti að vera.
Hann hafði sína aðferð og þar við
sat að sjálfsögðu.
Annars voru fyrstu kynni mín af
Sparisjóðnum haustið 1953. Ég
var þá 15 ára. Það sumar hafði ég
verið á togaranum Elliða frá Siglu-
firði að salta síld, einskonar sfld-
arkelling. Það veiddist lítið og lítið
saltað um borð, þrátt fyrir tveggja
mánaða úthald. Launin voru rýr
og voru greidd með ávísun, sem
ég tók með mér suður.
Þegar ég kom heim sagði
mamma við mig, , ,Farðu með
þetta í Sparisjóðinn og þá færð þú
peninga í staðinn.“ Ég fór sem leið
lá niður á Vallargötu þar sem
Sparisjóðurinn var þá.
Það ríkti grafarþögn þegar ég
kom inn og engin inni nema inn-
anborðs. Þar voru tvær manneskj-
ur. Fullorðin kona og eldri maður.
Ég hafði aldrei komið inn í hús
sem virkaði á mig eins og þetta
hús. Það var ekki sérlega merki-
legt að utan á að líta, en þegar inn
var komið, var eins og að koma
inní musteri. Ekki var íburðinum
þó fyrir að fara, en andinn gaf til
kynna að í þessu húsi væru örlög
manna ráðin.
Ég fylltist lotningu.
Ekki gerði ég mér þó grein fyrir
því á þessum tíma að, að baki
þessarar litlu stofnunar lægi heil
saga. Að vissu leyti saga merki-
legs byggðalags og ævistarf margra
manna, sem oft lögðu nótt við dag
til að afkomendur mættu sjá betri
daga.
Þannig er lífið. Á hverju augna-
bliki er maður að rekast á söguna
og eignast á vissan hátt hlut í lífi
annarra, án þess að taka sérstak-
lega eftir því.
Nú ég stóð þama fyrir innan
dymar og maðurinn sem stóð fyr-
ir innan atgreiðsluborðið sagði
,,Hvað vantar þig“. Hann var fínn
í tauinu, frekar lítið hár á höfðinu
og gleraugu á nefinu. Gleraugu
280 FAXI