Faxi - 01.09.1989, Síða 10

Við höfum
verk að vinna
Aukin vernd
Hagkvæmari tryggingar
Öflugri og betri þjónusta
Umhyggja fyrir öryggi viðskiptavina
Þetta eru okkar markmið
VÁTRYGGINGAFÉLAG
ÍSLANDS HF
SKRIFSTOFUR OG UMBOÐ Á REYKJANESI:
Umboð Keflavík — Njarðvík — Garður — Hafnir — Vogar:
Hafnargata 58 Keflavík — Sími 14880.
Umboð Grindavík: Svavar Árnason — Sími 68090 og Sigrún Jónsdóttir
— Sími 68725/Sigrún Sigurðardóttir — Sími 68417
Umboð Sandgerði: Ólafía Guðjónsdóttir — Símar 37496 og 37614.
inum. Ég hef aldrei verið sterkur í
ættfræðinni, en ég held þetta hafi
allt verið mesta sómafólk sem að
mér stendur og þá vitneskju hef ég
látið mér nægja . . .
Komungur byrjaði ég að gutla á
skektu hér útí þarann. Þessi svo-
kölluðu þararóðrar vom venjulega
fyrstu róðrar okkar strákanna hér í
Garðinum. Þetta vom svo sem engir
róðrar og fullorðnir menn stunduðu
þá ekki. En við pilkuðum oft drjúg-
um upp ágætan og eldrauðan þara-
þyrskling, vel nýtanlegan. Ungl-
ingsárin var maður svo að gutla á
smærri árabátunum og hjálpa til í
landi við fiskaðgerð og veiðarfærin,
eiginlega frá því maður gat staðið.
Síðan tóku við þrjú úthöld á skút-
um frá Reykjavík, róðrar fyrir aust-
an, þrjú sumur á Bakkafirði og þrjú
á Norðfirði, það var ekkert hér að
hafa á summm. Við fómm venju-
lega austur í júní og vomm framí
október. Eiginlega finnst mér ég
ekki hafa byrjað róðra héðan úr
Garðinum fyrir alvöru fyrr en ég fór
að róa á áttæringi með Áma Áma-
syni. Kannski er mér sú vertíð
minnisstæðari en aðrar vegna þess,
að þetta var mannskaðavorið mikla
1906, þegar Emilie og Sophia Whitl-
ey fórust uppá Mýmm og Ingvar við
Viðey, öll þann 7. apríl. Með þess-
um skipum fórust 68 manns. Slíkir
ógæfudagar festast mönnum í
minni ævilangt og við þá miðar
maður gjaman þegar eitt og annað
er rifjað upp. Við misstum öll netin
í þessu veðri, tvær trossur, 24 net,
við vomm níu á og það var eitt net
í hlut í trossunni og með formanns-
hlutum og hásetahlutum urðu því
12 net í trossu. En þessi net áttu eft-
ir að eiga sér kynduga sögu. Þau
fundust löngu síðar í einum hnút
útaf Vestfjörðum. Sá sem fann þau
var góðkunningi Áma og þekkti
netin. Hann pakkaði þeim öllum í
geysistóran kassa, sem ég held að sé
enn til hér einhversstaðar, og sendi
þau öll suður . . .
Það var svo 1910, sem við feðgam-
ir leigðum okkur sexæring saman
og tveim ámm síðar eða 1912 létum
við smíða okkur áttæring og á hon-
um varð ég formaður . . .
Mér gekk strax sæmilega að fiska
og þetta gekk allt áfallalaust . . .
- Ókunnugum, sem virðir fyrir
sér strandlengjuna héma í Garðin-
um finnst, að hér muni hafa verið
heldur illt til lendingar í brimi.
— Ogþað er nú rétt. landtakan gat
verið erfið, en það var nú einhvem-
veginn svo, að það fannst alltaf læna
Það þurfti að velja lög til þess að geta
skotizt inn í þessar varir. Ég lenti
alla tíð hér í Gaukstaðavöminni
nema í eitt einasta skipti, að ég ætl-
aði að lenda í Varaós, sem var nú
kölluð bezta lendingin hér í Garðin-
198 FAXI