Faxi - 01.05.1990, Blaðsíða 19
'ruhi!tf>'
Á'-á ny-
■■xr*&-
SKÓLAR
Á
SUÐUR-
NESJUM
an, enda var þar engin baðað-
staða.
Þrátt fyrir þessi miklu húsnæð-
isvandræði skólans var félagslíf
nemenda með miklum ágætum.
Skólafélag var stofnað á fyrsta
starfsári skólans og stóð það fyrir
skemmtifundum og öðrum minni
háttar samkomum og voru þær
oftast haldnar í þessum stofum,
sem skólirin hafði til umráða í
barnaskólanum. Aðalskemmtun
skólans, árshátíðina varð að halda
í Ungmennafélagshúsinu og var
reynt að vanda mjög til hennar.
Nánar verður fjallað um félagslíf
skólans síðar.
Pað var svo á öðru skólaári sem
nemendur réðust í blaðaútgáfu.
Nefndu þeir blað sitt Stakkur og
var hann að sjálfsögðu fjölritaður
og unninn að öllu leyti af nemend-
um, en ábyrgðarmaður var einn
af kennurum skólans.
A þriðja starfsári 1954—55
komst skólinn loks í sitt eigið hús-
næði. Þær breytingar höfðu verið
gerðar á skólahúsinu að byggt
hafði verið stigahús við það aust-
an megin. I því var smá afdrep fyr-
ir húsvörð, sem nú hafði verið ráð-
inn að skólanum, en hann var Pét-
ur Lárusson. Gegndi hann því
starfi af mikilli alúð allan þann
tíma ,sem skólinn var til húsa í
gamla skólanum. Á neðri hæð
hússins voru tvær kennslustofur,
sæmilega rúmgóður gangur, sal-
erni auk fyrrnefndar aðstöðu hús-
varðar. Á efri hæð, sem er rishæð
voru tvær kennslustofur og kenn-
arastofa.
Þótt skólahúsnæðið hafi hvergi
nærri verið fullnægjandi var þetta
mikil bót frá því sem áður hafði
verið. Skólinn var nú í fyrsta sinni
settur í kirkjunni, enda engin að-
staða til slíks í skólanum vegna
þrengsla, en nemendur voru 139
þetta árið. Ekki var starfandi fjórði
bekkur á þessu skólaári þar sem
aðeins bárust tvær umsóknir í
bekkinn.
Á þessum fyrstu árum skólans,
var algent að nemendum væri
gefið leyfi frá námi til að vinna viö
lestun eða losun skipa, sem hing-
að komu. Var sótt í að fá eldri
nemendur til vinnu, þar sem mikil
skortur var á starfsfólki. Nemend-
ur voru fúsir til þessarar vinnu
enda gaf hún þeim góðan vasa-
pening, en þessum leyfum var
FRAMHALD Á BLS. 162
FAXI 147