Faxi - 01.02.1993, Blaðsíða 17

að fara á jökullinn, en áður en það
hefðist urðum við að vaða aur-
bleytu, sem einna líkust var steypu-
hræring, en sem betur fór var það
ekki löng ganga þar til við festum
fætur á jöklinum. Hittum við þarna
af tilviljun á góða uppgöngu án
skriða og sprungna. Komið var
undir kvöld, en áætlunin var að
komast á jökli að Arnarfelli og gista
þar, en enginn ræður sínum nætur-
stað, segir eitt máltækið, og svo fór
hér.
Tveggja gráðu hiti var á jöklinum
klukkan tíu um kvöldið, var veður
sæmilega bjart og stillt, þar til fyrir-
varalaust dettur yfir okkur snjódrífa
og allra átta mið hverfa í skyndi.
Það var ekki einu sinni vindur til að
fara eftir, og áður en lengra verður
haldið, átti að taka upp áttavitann,
en það eina sem við höfðum ástæð-
ur til að þegja yfir í allri ferðinni var
það að áttavitinn hafði orðið eftir
heima.
Það var haldinn skyndifundur á
jöklinum áður en lengra var farið,
og fljótlega var samþykkt, að þar
sem engin kennileiti sáust, væri
skynsamlegast, að fara í 90 gráðu
horni niður af jöklinum, á meðan
við sæum þó hvert hann hallaðist,
og svo var að treysta á lánið, að við
lentum ekki í skriðjökli, eða annarri
torfæru, og það mátti kalla það
„glópalán“, að niðurferðin gekk
betur en við bjuggumst við, og
klukkan eitt vorum við komnir á
mela og mosaland, sem vel mátti
tjalda á. Við hugðumst vera komnir
í Nauthaga eða í námunda við hann,
en svo varekki, en sofnuðum samt í
þeirri trú.
Þann 29. vöknuðum við að rign-
ing lemur tjaldið, en það var aðeins
skúr, það er drungalegt loft og
deyfð yfir öllu en þó er níu gráðu
hiti. Eftir hefðbundna máltíð og
snyrtingar, er lagt af stað aftur upp
á jökul, við lendum á sprungubelti,
þar sem snjór hylur meters breiðar
sprungur, en ávallt ber snjórinn
okkur þó stafirnir sökkvi í kaf.
Þegar nokkuð er komið á leið
kemur þoka yfir okkur, og ekki
vildum við fara að snúa við fyrr en
fullreynt væri hvort við ekki kæm-
umst í Arnarfell, því þetta var jök-
ultunga, sem við þurftum að fara
yfir, þar til við færum ofar og í Arn-
arfell.
Greið færð var á jöklinum, og allt
í einu var sem þokunni væri svipt
af, og brátt sjáum við dökka hnjúka
stinga mjög í stúf við umhverfið,
það eru Arnarfellstopparnir, og eru
nú fremur fyrir aftan okkur en fram-
an. Við breytuin stefnunni strax til
hægri og lítið eitt til baka. Arnar-
fellsaurarnir liggja nú fyrir fótum
okkur, eins og kort af svartri eyði-
mörk, með ótal bláum lækjarstrik-
um djúpt og víðáttumikið. 1 austri
takmarkast sandauðnin af Tungna-
fellsjökli og Hágöngum, með hjarn-
breiðum Vatnajökuls í baksýn, en á
milli rennur Þjórsá, og er orðin æði-
mikil, enda óteljandi æðar er í hana
fara.
Sjóndeildarhringurinn er orðinn
bjartur, og við njótum útsýnis í rík-
um mæli áður en við leggjum niður
brattar sandskriður fjallsrana þess,
sem aðskilinn er frá sjálfum Arnar-
fellstindinum með djúpu gili.
Loks erum við komnir í þennan
langþráða stað, með grasi vöxnum
hlíðum og bölum blandað blómum
og angan. En hér átti að gista, en
það var snjódrífan á jöklinum í gær-
kveldi, sem breytti okkar áætlun, og
til að ná henni, eða vinna hana upp,
var ekki staðið lengi við hér á þess-
um „ódáinsakri", og í Klakk átti að
komast áður en gist yrði, ef unnt
væri.
Við hvíldum okkur í grasinu
meðan einn var að sjóða „soðkök-
ur“ í hafragrautnum og allt smakk-
aðist vel og meðtekið af undirgefni,
því allt var skammtað. Þá var að
halda áfram, ekki mátti tefja lengi,
því sennilega var þetta lengsti
áfanginn, sem við áttum framund-
an, hingað til.
Hvönn, lyng og gras vefjast um
fætur okkar, og við söknum staðar-
ins með öllu sínu gróandi lífi. Brátt
er sandurinn aftur undir fótum okk-
ar og margir lækir sem þarf að
vaða, áður en við komumst upp á
jökul norðan Arnarfells hins litla.
Jökullinn er hér nokkuð bunguvax-
inn, eins og víðast hvar annars stað-
ar, og uppganga greið án verulegra
erfiðleika. Neðst er hann meyr, og
fremur snjór en ís, en þegar ofan
dregur tekur við hrufótt en greið-
fært íshröngl, sundurskorið af
mjóum og grunnum lækjarsytru-
farvegum, sem liggja niður jökul-
inn, og ef við hefðurn gengið neðan
jökuls, hefðunt við verið í svo til
samfelldum vaðli klukkutímum
saman, en það vorum við að forðast
nteð því að fara jökulinn.
Hitinn er færist í aukana fer nú að
vinna á jöklinum með sínum ör-
ugga hefðbundna hætti, og er einn
aðili náttúrunnar til að halda jafn-
væginu, á þessum stað til að jökull-
inn hvorki stækki eða minnki, held-
ur haldi sinni reisn um aldirnar hér
eftir, sem hingað til.
Við teljum okkur vera nægilega
hátt uppi á jökli, að sólbrá saki ekki
umferöina, því hér erum við lausir
við hálku og snjó, og sprungurnar,
sem verða á vegi okkar, tefja okkur
ekki, að öðru leyti en því, að við
nemum stundum staðar og athugum
undur þeirra og fegurð, þar sem þær
skarta með hreina bláhvíta ísveggi
og niður í svartan hyl, svo ekki sést
til botns, en víða heyrist fimbultónn
beljandi vatnsflaums einhvers stað-
ar niðri undir fótum okkar. Við setj-
umst niður og snæðum kalt borð,
einréttað.
Aftur af stað, enga töf að óþörfu,
nú er heldur betur farið að hitna í
kolunum, hér uppi á breiðum kolli
Hofsjökuls, við reitum af okkur flík
eftir flík, og það er kornin
„asahálka" eitthvað er nú kynnt,
eftir svo sem stundarfjórðung er allt
yfirborð jökulsins eitt beljandi
vatnsrennsli. Nú eru það ekki
smásprungur, sem vatnið leitar eft-
ir, heldur er allur ísinn orðinn að
krapi, sent stöðugt bráðnar og renn-
ur, sums staðar eru dældir, sem
vatnið rennur að mestu yfir, og var
það svo djúpl, að við urðum að
vaða til yfirferðar. Gangan gerist
seinvirk. Við erum orðnir örþreyttir
eftir 6 klst. gang á jöklinum, þar af
tvo tíma í krapi og vatnsflaum, þeg-
ar við komumst á góðunt stað niður
af og eftir skamma stund alla leið
að Klakk..
ÞÍN TRYGGING
FYRIR GÆDUM 0G
GÓDRIÞJÓNUSTU
SUNDMIÐSTÖÐIN
í KEFLAVÍK
VIÐ SUNNUBRAUT
OPNUNARTÍMAR
Mánudaga til föstudaga
kl. 07 til 21.
Laugardaga kl. 08 til 18
Sunnudaga kl. 09 til 16
25 metra útisundlaug
Sérstök barnalaug
Heitir pottar
Buslpottur
Vatnsrennibraut
Sólbekkir
Eimgufubað, opið
allan daginn
SUND ER HOLL
ÍÞRÓTT
FAXI 49