Borgin - 01.01.1933, Síða 7

á rúðunum, svo að hann grillir
varla út á sjóinn.
Hann verður ófrýnilegur í
kvöld, segir drengurinn lágt.
Hann er skelkaður.
I sömu andránni dynur vind-
kviða á kotinu og skekur það
svo, að brakar í öllum viðum.
Svo kemur önnur snörp liviða
— og enn ein — og síðaii koma
þær, hver á fætur annari, eins
og óð og tið, hvínandi svipu-
l'ögg.
Drengurinn gengur til móð-
ur sinnar. Kötturinn skriður
dauðhræddur undir ofninn.
Guð hjálpi piltunum okkar
i kvöld og varðveiti þá! kalla
þau bæði upp samtimis, af sárri
angist.
Þeim verður ekki vært í kot-
inu. Þeim finst þau sjá menn í
sjóklæðum með föl og afmynd-
uð andlit, koma þrammandi inn
til þeirra.
Óhugnuður leynist í hverjum
krók og kima og verður marg-
falt ægilegri vegna óttans. Hug-
irnir verða lamaðir af skelf-
ingunni.
Þau verða að fara út.
Úti á eyðilegu Skaganesinu
— í skjóli við naustið — standa
þau og rýna út í óveðrið og kol-
dimmuna, út á hamslaust liafið.
Þau skeyta ekki storminum,
sem rífur og tætir fötin þeirra,
nje regninu, sem hellir yfir þau.
Þau eru að skygnast eftir ást-
vinunum, sem þau fá ef til vill
aldrei að sjá framar. Hvcr mín-
úta er sem eilífð.
Brimið skellur á skerjunum,
og lætur í eyrum sem drynj-
andi þrumur. Hafið er alt einn
drifhvítur kirltjugarður, sem alt
vill gleypa.
Snemma á aðfangadagsmorg-
un höfðu þeir Skaganes-menn
róið út á næstu fiskimið, til
þess að afla sjer í soðið til jól-
anna. Þeir afla vel, og formað-
urinn dregur þessvegna í lengstu
lög, að láta draga upp færin.
Það er komið rökkur, þegar
liann lætur vinda upp seglið.
Báturinn heggur á undiröld-
unni og seglið lafir niður og
löðrungar siglutrjeð letilega.
Það er líklega best að þið
leggja út árarnar piltar.
En formaðurinn var tæplega
húinn að ljúka setningunni þeg-
ar vindkviða þreif i seglið, fylti
það og reif laust skautið.
Grípið skautið! Setjið tvö rif!
En hafið hraðan á, þrumaði
hann. Það stóð ekki á því, að
skipuninni væri hlýtt, og bát-
urinn flýgur áfram eftir haf-
fletinum eins og skotfældur sjó-
fugl. Formaðurinn heldur um
stýrissveifina með hægri hendi
en hefir klóna í hinni vinstri og
slarir móti storminum. Regnið
lemur hafflötinn, og myrkrið
grúfir sig yfir bátinn eins og
kolsvört hætta.
Alt í einu kreppir formaður-
inn hnefann svo fast um stýri-
5