Borgin - 01.01.1933, Qupperneq 23

enga matarlyst. Hugsanirnar
sóftu a<5 lionum.
Alt i tíinu teygði hann úr sjer
og leit á fjelaga sína, fyrst á Jó-
hann, sem var alveg að sofna,
siðan á Anton, sem var að
þurka vatnsstígvjelin yfir eld-
inum.
„Hætta við það — já mjer
hefir dottið það í hug — jeg
var að hugsa um það á leiðinni
alla Ieið frá Julosen — og
þegar jeg fór yfir mýrina —
og við Hreinavatn og löngu áð-
ur“.
-— Jóhann greip fram i fyrir
honum. „Að hugsa sjer hvað
lcona getur fengið menn til“.
Anton sneri sjer lika að hon-
um og sagði efahlandinn: „Að
gefast upp núna — einmitt þeg-
ar við erum búiiir að finna
rjeltan stað, þar sem við svo
að segja stöndum á gullinu?“
Rúnar Ijet sjer ekki hregða.
„Það er ekki vcgna Tínu eða
neinnar annarar. Jeg er orðinn
Iira'ddur við gullið. Já jeg held
að við sjeum allir orðnir veikir.
iHi Jóluum og ]jú, Anton - við
allir þrír. Þið hlæið - já því
skýlduð þið ekki hlæja? En jeg
er húin að liugsa um það. I
tvö ár höfum við lifað þessu
lifj. N'ið höfum elt gullið, eins
ogj veiðimaður eltir elginn. Nú
— við Iiöfum líka fundið sitl
af hverju og á morgun opnum
við nýja námu. Jeg veit það
eins vel og þið. Við sjáuin gull-
ið i gegnum mosann, gegnum
mold og grjót. Við finnum þef-
inn al' því — það dregur okk-
ur til sin“.
„Eins og Tína dregur þig lil
sín“, skaut Anton inn i.
Rúnar ljet sig ekki þessa at-
hugasemd neinu gilda.
„Við hugsum altaf um gull
— hara gull og aftur gull og
við eltum gullið og sjáum ekk-
ert nema gull og alt okkar líl'
fer í þetta“.
„Legðu þig, Rúnar, jeg held
að þú hafir lent á því. Já, Matt-
son gamli selur gott hrennivin,
eða kannske þið Tína hafið —
-— þá gel jeg skilið, að þú sjcrt
ör í höfðinu“.
Rúnar krepti hnefana, en ekki
af reiði. Hann var hara æstur.
Honum var svo mikið niðri fyrir.
„Það er hvorki Tína nje nein
onnur. Jeg liefi verið að hugsa
um það, hvernig okkur yrði við,
ef jörðin lykist alt í einu upp
fyrir okkur og við sæjum alt
gullið innan í lienni og ekkcrl
nema gull“.
„Það væri ekki dónalegt“,
tanlaði .Tóhann.
„Þá held jeg að gullið myndi
gleypa okkur“.
„Æ, farðu að sofa. Það verð-
ur erfiður dagur á morgun. En
gaman verður að reyna Ijesta
staðinn, sem við höfum enn
fundið“.
„Já, l)esta slaðinn, það veit
jeg, en jeg fer ekki að liátla
fyrir því. Jeg þarf að segja ykk-
ur svo margt“.