Morgunn - 01.12.1968, Qupperneq 37

MORGUNN
115
þá einkum nautnamennirnir, sem farnir eru að finna tii tóm-
leika og þreytu. Þeir eru oft orðnir leiðir á öllu saman. Lífið
ei’ orðið þeim gleðisnautt, viðkvæmustu tilfinningarnar
sljóvgaðar, nokkurs konar kæruleysi hefur færtz yfir allt
hugarfarið. Þeim stendur á sama um allt. Slíkum mönnum
er það kær tilhugsun að mega sofna, mega sleppa frá öllu.
Þeir geta vel sætt sig við dauðann, sem gerir enda á öllu
roeðvitundarlífi þeirra. Og þó getur hugsunin um eilíft iif
stundum óróað þá. Þeir óska ekki eftir neinu eilífu lífi,
þeir vilja helzt sofna. En sú hugsun lætur þá stundum ekki
i friði: Ef nú eilíft líf væri til eftir allt saman, hvernig stend
ág þá að vígi? Og þessi hugsun getur iagzt með feiknar-
þunga yfir sálir margra manna, sem beinlínis æskja þess að
fá að sofna eilífum svefni. Svo að jafnvel fyrir þá er það
'ttesta alvörumálið, hvort til sé eilíft eða framhctldandi líf
eftir dauðann. Og það er þetta mikla mál, sem oftast er að-
alorsökin til hins skyndilega afturhvarfs sumra þeirra
oianna, sem lifað hafa í nautnum og munaði, og mótsnúnir
hafa verið allri trúaralvöru.
Vér göngum öll frá upphafi með eiiífðarþrána í brjósti
voru, en hún dofnar út hjá sumum og aðrir deyða hana eða
hfefa um stund. En svo brýzt hún eigi alisjaidan aftur út sem
'V'egnt samvizkubit yfir sóuðu lífi, sem angist eða kvíði yfir
bví, hvernig fara muni, ef til sé eilíft líf — ef það sé satt, sem
harnið í þeim þráði. Og þá varpa þeir öllu frá sér, til þess að
ohlast aftur trú barnsins. Þá krjúpa þeir, andlega talað, að
fótum drottins til þass að öðlast fyrirgefningu og frið. ÖIl
ahugamál veraldarinnar eru þá einskis virði í þeirra augum
hjá þessu eina, að þeir hafi ódauðiega sál, sem maðurinn
^yi'st og fremst eigi að annast um, að sjá borgið. Er slíkt
okki vitni þess, að mest standi á þessu: Lifi ég, þegar ég
er dáinn?
Eg held að ég þurfi ekki að fara lengra út í þetta mál, því
oó þér játið vonandi öll, að eilífðarspursmálið sé stærsta
°g þýðingarmesta spursmál heimsins.