Morgunn - 01.12.1968, Qupperneq 47

MORGUNN
125
vissu fyrir því, að þegar dauðinn losi hann við stritið og
mæðuna, þá renni upp bjartari og bliðari dagur. Mun ekki
tilhugsunin um eilifðarlandið létta undir byrðarnar og
Varpa ljósi yfir hugann? Jú, ég segi yður satt, það gerir hún.
Þér getið gengið úr skugga um það, með því að virða fyrir
yður líf sumra innilega trúaðra manna, sem fátækir eru.
Og vissa hlýtur í þessu efni að auka þolið að miklum mun.
Eða þá í ástvinamissinum? Hýtur ekki vissan um eilífa
lífið að vera þar ómetanleg huggun? Vér höldum án efa
áfram að gráta ástvini vora. Það gerum vér líka, þótt þeir
setli ekki nema til Ameríku til að ílendast þar. En gráturinn
Verður annar: örvæntingin hverfur úr ekkanum. Vér mæn-
úm á eftir ástvininum yfir á ókunna strönd, en vér vitum, að
þar er fagurt og gott land, og þar kemur hver góður maður
til góðra vina. Og brátt förum vér að hlakka til að finna
hann aftur.
Ó, blessuð stund, er hátt í himinsölum
minn hjartans vin ég aftur fæ að sjá,
og við um okkar ævi saman tölum,
sem eins og skuggi þá er liðinn hjá.
Þessi vissa gerir það að verkum, að vér brosum gegnum tár-
in, og þá verður allt böl bærilegt, ef vér aðeins getum það.
£*ví að þrátt fyrir sára hryggð er sæla í hjarta þess manns,
sem getur brosað í gegnum tárin.
Er það ekki undarlegt, að sumum mönnum skuii finnast
Það ljótt, nærri því glæpur, að afla mannkyninu þeirrar
vissu, að allir hryggir geti brosað gegnum tárin?
Vissan um eilíft líf sættir oss við þetta líf. Oft sýnist það
svo voðalega ranglátt, svo hörmulega misskipt á mennina.
Kilifðin jafnar það allt. Það sýnist misskipt með ríka mann-
!úum og Lassarusi, en allt jafnaðist, þegar yfir um kom. Ei-
hfðarvissan ætti því ekki aðeins að gera oss árvakra og sam-
vizkusama, heldur og þolgóða og glaða. Hún ætti að gera
°ss þrautseiga, og þó djúp auðmýkt og lotning jafnan að
fylla hugann. Ilér læt ég staðar numið.