Útvarpstíðindi - 03.02.1941, Qupperneq 8

Sænsk bjóðsaga.
Það var í ágústmánuði árið 1814,
að sænski herinn brauzt inn í Noreg
og vann sigur á Norðmönnum í
nokkrum smáorustum. Sænski erfða-
prinsinn hafði komið ár sinni svo vel
fyrir borð, að heita mátti, að norski
herinn væri umkringdur á þrjá vegu,
og með því að Kristján Friðrik sá
sig kominn í hann krappan, treysti
lítt hernum, en gat ekki komizt hjá
bardaga, samdi hann 14. ágúst um
vopnahlé í Moss, svo sem kunnugt er.
Skömmu áður hafði konungur
Svía haldið flota sínum til Kragerö,
náð bæ þeim, og byggt þar skotvirki
nokkur og beindi hann nú skothríð-
inni, bæði frá virkjunum og flotan-
um að kastalanum í Fridriksstad og
náði með því móti bænum í sínar
hendur.
Meðan vopnahléið stóð yfir, brugðu
ýmsir af sænskum herforingjum sér
í skemmtiferðir upp í næstu sveitirn-
ar. Sagan segir frá einum þeirra,
Elfring að nafni. Hann hafði fengið
sár eitt lítið í umsátinni um virkið
Huth, og var hann úr herþiónustu
að sinni. Flakkaði hann um fjöll og
dali; og þar sem hann var allra lag-
legasti piltur, var ekki laust við, að
ýmsar af norsku stúlkunum litu hann
ástaraugum.
Hér um bil mílu vegar fyrir norð-
an Fredriksstad bjó bóndi nokkur,
Jakob Törvestad að nafni, og þangað
var það, sem Elfring liðsforingi lagði
oftast leið sína, ýmist ríðandi eða
gangandi.
Búgarður Jakobs lá rétt hjá freyð-
andi fossi, og voru þar iðgrænar hlíð-
ar umhverfis; en þó leið eigi á
löngu, áður en farið var að pískra
um það, að það sem draga myndi liðs-
foringjan á þessar slóðir, væri ekki
náttúrufegurðin ein, heldur öllu held-
ur bláu augun fögru, er buðu hann
velkominn, þegar hann hljóp upp
bæjarhólinn.
Hún var líka fullkomlega þess verð
dóttir hans Jakobs Törvestad, að
menn legðu það á sig, að skreppa
rnílu vegar, því að fegurri stúlku gat
hvergi að líta í sunnanverðum Nor-
egi. Hún var liðlega, en þó hraust-
lega vaxin, augun blá, sem fjólur,
lokkarnir gullnir, og kinnarnar rjóð-
ar, og mátti því heita lifandi ímynd
hinnar norrænu fegurðar.
Já, svona var henni rétt lýst, meyj-
unni fögru, henni Kristínu Törve-
stad.
En svo var það eitt sinn, er Elfr-
ing kom, sem oftar, að hann hitti
ekki Kristínu heldur karl föður henn-
ar í bæjardyrunum. Vísaði hann
gestinum til stofu og bauð honum
sæti. Síðan mælti hann umsvifa-
laust:
„Má ég spyrja yður, herra liðsfor-
ingi, hver er eiginlega meining yðar
með því, að vera að venja komur
yðar hingað? Mig er farið að gruna,
að það sé eitthvað annað, en fossinn
og útsýnið, sem dregur yður hing-
að“.
Og þegar Elfring fór að stama
einhveriu upp um gestrisni, — gott
og þægilegt viðmót — og — og-------
þá greip bóndi fram í fyrir honum
og mælti:
„íir það meining yðar, að fylla
höfuð dóttur minnar með ástar-
rugli, eða gera máske enn verra að
verkum og hverfa svo vonum bráðar
heim í yðar eigið land? Segið mér
eins og er. Kristín er einkabarn mitt,
og á mannorð hennar má enginn
blettur né skuggi falla. Svarið mér
því sem ærlegur drengur".
Við þessi orð spratt Elfring liðs-
foringi upp, lýsti ást sinni til Krist-
240
ÚTVARPSTlÐINDI