Útvarpstíðindi - 03.02.1941, Blaðsíða 10

fiskar. Speglinum var þannig fyrir
komið, að vatnsflöturinn speglaði sig
í honum.
1 stofunni beið fjöldi marskálka og
brúðarmeyja, og var svo til ætlazt, að
brúðhjónaefnin kæmu þar inn, sitt
um hvorar dyr.
Nú var dyrunum hrundið upp, og
brúðurin prúðbúin, og brúðguminn í
skrautlegasta einkennisbúningi sín-
um mættust þar á miðju gólfi.
Brúðguminn kyssti hæversklega á
hönd unnustu sinnar, og brúðmeyj-
araar og marskálkarnir þyrptust nú
utan um brúðhjónaefnin fögru.
Vængjahurðin, er lá inn í „Hvíta
salinn“ var nú opnuð, og blöstu þar
við brúðarfótskarirnar, saumaðar
silki og gulli.
Bak við þær stóð prestur í skrúða
sínum og út frá honum í hálfhring
stóð skrautbúinn söfnuður, og var það
heldra fólkið þar úr héraðinu.
Carl Elfring leiddi nú brúðina
inn að dyrum „Hvíta salsins"; en
allt í einu nam hann staðar á þrösk-
uldinum, og þreif til vasaklútsins. —
Hann hafði fengið blóðnasir rétt í
því, að athöfnin skyldi byrja.
„Fyrirgefðu, ljúfan mín“, sagði
kapteinninn við brúðina, „það eru að-
eins blóðnasir, sem batna strax“.
Að svo mæltu flýtti hann sér að
öðuskelinni, til þess að dýfa ofan í
hana hreinum vasaklút, er einn mar-
skálkurinn rétti honum.
Hann laut ofan að vatninu, en
hrökk jafnharðan til baka. Á spegil-
sléttum vatnsfletinum sást mynd af
grannvaxinni og tígulegri konu. —
Hún var alvarleg sýnum, og klædd í
brúðarskraut, svo sem tíðkaðist hjá
bændafólki í Noregi.
Slíkri fegurð, sem mynd þessi bar,
hefði enginn málari getað náð. —
Bláu augun, gula hárið, og í stuttu
máli öll þessi fagra, unglega mynd
var sem lifandi.
Menn hrópuðu upp yfir sig af að-
dáun, og við köll þeirra varð Elfring
litið upp.
Og í speglinum stóra gat þá að
líta myndina fögru, sem ummynduð
væri.
Allir litu við til þess að koma auga
á þá konu, sem myndin væri af; en
hana var hvergi að sjá.
Þessi fagra mynd vai myndin af
Kristínu Törvestad.
Brúðguminn i’ak upp hljóð, og hné
aftur á bak í fangið á einum mar-
skálknum.
Hvíti kjóllinn brúðinnar litaðist
blóði. Ungi kapteinninn hafði fengið
blóðspýju og var örendur í sömu
svipan.
Það var sem hulu drægi yfir mynd-
ina í speglinum, og jafnskjótt og
Carl Elfring gaf upp öndina, hvarf
hún með öllu.
Sögu þessa hefur sonur eins mar-
skálksins sagt, og hefur faðir hans,
R.... ofursti sagt honum frá þess-
um atburðum.
En í kirkjugarði einum í Noregi
stendur steinkross á leiði, og er letr-
að á hann:
Kristín Törvested.
Fædd 18. febr. 1794. Dáin 6. jan 1816
Og brúðkaupsdagurinn, sem getið
var um, var einmitt sami dagurinn
— 6. janúar 1816.
VIZKUKORN:
Einungis í hendi hins göfuga er gullið
góðmálmur.
pegar hinn -fátæki kemur til nirfilsins,
verður hann þess áskynja, að hann hefur
þar fyrir sér mann, sem er margfalt
fátækari en hann sjálfur.
pögnin er harðasti dómurinn, en það
lítur svo út, sem flestu kvenfólki sé ó-
kunnugt um það.
242
tTVARPSTÍÐINDI