Útvarpstíðindi - 12.12.1941, Side 24

hefði þe im verið unnt að hagnýta sér
kjöt uxans, án þess að kveikja eld.
Dag nokkurn hafði Liu gefið því gæt-
ur, að andlit foreldra hans virtust hreyf-
ingarvana, eins og þeir væru dánir.
Hann hafði heyrt grát barna sinna, og
séð litlu dóttur sína heyja helstríð. Þá
hafði hugur hans gagntekizt slíkri ör-
væntingu, að nærri lá, að hann yrði
vitfirrtur. Hann safnaði hinztu kröftum
og framkvæmdi það verk, sem hann
hafði lýst yfir, að hann mundi aldrei
geta leyst af höndum. Hann hafði tek-
ið eldhúshnífinn, farið út og drepið
uxann sinn. Það voru honum þung
spor. Honum hafði fundizt eins og
hann væri að taka bróður sinn af lífi.
Fyrir hann sjálfan var þetta síðasta og
stærsta fórnin.
Samt sem áður hafði þetta ekki
reynzt nægilegt. Auðvitað urðu þau
hungruð að nýju. — En nú voru allar
bjargir bannaðar. Margir af íbúum
þorpsins tókust ferð á hendur í suður-
átt — til annarra héraða. Sumir tóku
að biðjast ömusu í hinum stærri borg-
um meðfram fljótinu. En hann, bónd-
inn Iiu, hafði aldrei gerzt beiningamað-
ur. Þó var honum það ljóst, að þeirra
allra hlaut að bíða bráður bani. En það
eitt olli honum hugarléttis, að þau
mundu þó deyja á heimili sínu og
feðrajörð. Nágrannar hans höfðu farið
þess á leit við han, að hann fylgdist
með þeim, er þeir fluttust brott. —
Einn þeirra hafði meira að segja boðið
honum að bera föður hans, svo að Liu
gæti borið móður sína. Faðir þessa ná-
granna hans var þegar látinn. Hann
hafði því aðeins fyrir sjálfum sér að sjá.
En Liu hafnaði öllum slíkum boðum.
Það var líka vel farið, því að tveim
dögum síðar lézt hin aldurhnigna móð-
ir hans. Ef hún hefði látizt á íeiðinni
hefði hann neyðzt til þess að skilja lík-
ið eftir við vegbrúnina, svo að för hinna
yrði eigi tafin. Nú gat hann þó búið
henni hinztu hvílu í mold ættbýlisins.
En það hafði tekið hann þrjá daga að
búa hinum aldurhnigna líkama hennar
gröf. Áð ur en útförin fór fram hafði
hann deilt við konu sína um hinar
tötralegu fataslitrur, er lík móður hans
bar. Kona hans var skaphörð og mundi
hafa látið jarðsetja hina aldurnhignu
tengdamóður sína nakta, ef leyfi hans
hefði fengizt. — Tilgangur hennar var
sá að nota fötin handa börnunum. En
hann hafði fengið hana til þess að lok-
um að færa lík gömlu konunnar í
þunnan kjól og buxur. Raunverulega
voru þetta aðeins tötrar. — Hann sá
kalda og raka moldina falla að holdi
móður sinnar. Slíkt mundi sérhverjum
syni hafa fundizt ömurleg sjón. En úr
þessu varð eigi bætt. Síðar hafði hann
einnig orðið að jarðsetja hinn aldraða
föður sinn, nýfædda dóttur sína og litla
drenginn, sem aldrei hafði verið vel
hraustur.
Allt þetta hafði hungursneyð vetrar-
ins frá honum tekið. Þau mundu öll
hafa dáið, ef eigi hefði fundizt mar-
þvari í jarðveginum, sem flóðið hafði
flætt yfir. Þetta urðu þau að leggja sér
til munns, enda þótt þau þjáðust öll
af blóðsótt. Verstur af öllu var þó eld-
neytisskorturinn. Hrár marþvari og
velgjulegt uxakjöt var engan veginn
girnileg fæða.
Já, nú kom vorið.
Hann sat hreyfingarvana og starði
framundan sér eins og í leiðslu. Ef
hann gæti fengið uxann sinn aftur og
plóginn, sem hafði verið höggvinn í
eldinn, mundi honum áreiðanlega
136
ÚTVARPSTfÐINDI