Útvarpstíðindi - 03.02.1947, Síða 9

ÚTVARPSTIÐINDI
33
£kilhaÍu?
£máAaya
ÞAU HÖFÐU gengið niður Ox-
fordstræti, hönd undir hönd, en
Hann, en ekki hún, hafði átt hug-
myndina fyrir þessum hatti.
„Hvernig lízt þér á þann svarta?“
spurði hann. „Hann myndi fara þér
alveg ljómandi vel“.
Varir hennar skulfu. Þetta var
eitt af því marga, sem henni þótti
svo vænt um hann fyrir. Það, að
hann skyldi alltaf hafa mikinn á-
huga fyrir því, í hverju hún væri.
Henni fannst hún verða oft ung í
annað sinn, þó að innst inni fyndi
hún fyrir ellinni alltaf betur og
betur.
„Já. Já, hann myndi fara vel, —
heldurðu það ekki?“ Hún forðaðist
vandlega að mæta augum hans, til
þess að hann sæi ekki þær tilfinn-
ingar, sem skinu út úr hennar aug-
um. ■—
Þau fóru inn í verzlunina. Af-
greiðslumaður kom fram, og Helen
lýsti fyrir honum hattinum. Hann
var í glugganum.
Hún óskaði þess nú, að þau hefðu
aldrei komið inn í búðina. En Greg
hafði viljað það. Hann hafði endi-
lega viljað gefa henni eitthvað. —
Skilnaðargjöf kallaði hann það.
Bros skein úr bláum og barnsleg-
um augum hans. Hún var dálítið
hissa á því í fyrstu. En hvers vegna
tytir 3an S. Oo
skyldi hún vera það? Hvers vegna
^etti hún að vera hissa á því, spurði
hún sjálfa sig, þegar hún var að
setja upp hattinn á grátt hárið. Hún
hafði alltaf klætt sig samkvæmt tízk-
unni.
Hún sá sjálfa sig í anda unga, og
hún sá sjálfa sig í speglinum í hatta-
búðinni, ekki í dökkri dragt, heldur
í brúðarklæðum. Brosandi ánægju-
lega í örmum Gregs. Þeir sögðu að
minnsta kosti, að hún hafi litið þann-
ig út. Hún hafði aldrei hugsað neitt
um það, hafði ekki kært sig neitt
um það. Hún hafði verið svo ákaf-
lega hamingjusöm.
Eftir fimm mínútur voru þau
komin út á götuna aftur, út í sól-
skinið, og þegar Greg hafði litið á
úrið sitt, þá stakk hann upp á því,
að þau fengju sér te.
„Ég veit um stað“, sagði hann.
Það var niðurbæld ákefð í augum
hans, sem hún ekki skildi. „Þú munt
kunna við þig þar“.
Þetta var ósköp venjulegt, lítið
kaffihús í hliðargötu í Oxfordstræti.
Hann pantaði fyrir þau bæði og hall-
aði sér svo makindalega í stólnum.
Hann sagði ekki eitt einasta orð,
en leitaði að höndum hennar yfir
borðið. Hún bað, til Guðs, að hún
færi ekki að gráta á meðan hann
væri hjá henni.