Útvarpstíðindi - 10.11.1947, Blaðsíða 9

ÚTV AHPSTÍÐINDI
417
mikið. ... En um það get ég ekkert
sagt.
Hitt veit ég, að Austurstræti og
Bankastræti og Laugavegurinn eru
nú ekki aðeins tengibrautir Vestur-
og Austurbæjar. Þetta eru orðin
geysimikil borgarstræti. Þarna er að-
alpósthús landsins — ónóg að stærð
að vísu, en þó sú póststofan okkar,
sem nýtur þess vafasama heiðurs, að
verða fyrir ónotum oftar en flestar
aðrar pólitískar ríkísstofnanir þessa
lands. — Þarna er hið fræga hús
Reykjavíkurapóteks, sem Færeying-
ar tveir í sögunni góndu sem lengst
á, þar til annar þeirra fékk stunið
upp: Allan skrattann geta Islend-
ingar.
0g þarna eru bankarnir. Þarna
eru Landsbankinn og Útvegsbank-
inn og Búnaðarbankinn — Lands-
bankinn, sem skiptir um byggingar-
stíl eftir því hvaðan er horft á hann,
Útvegsbankinn þungur og dimmur
en traustur á að líta ... og svo bless-
aður Búnaðarbankinn í Jakobsens-
verzluninni gömlu, rétt við hliðina
á nýja húsinu sínu, sem gnæfir upp
úr, eins og tröllvaxin drottning inn-
an um tötraleg gamalmenni. Sú glæsi-
lega höll er nú orðin svo litskrúðug,
að mér er sagt, að gárungarnir séu
farnir að kalla hana steinrunna mál-
verkið hans Kjarvals.
Þarna í Austurstræti er þunga-
miðja Reykjavíkur. Eins og Reykja-
vík er orðin miðpunkturinn í ís-
lenzku þjóðlífi ... eins er Austur-
stræti — þessi litli og þröngi götu-
stúfur •— orðið þungamiðja borgar-
lífsins ... Því í Austurstræti er slag-
æð höfuðborgarinnar ...
Ég hef oft velt því fyrir mér,
hversu margir af þeim þúsundum,
sem daglega leggja leið sína um
strætið, hafi uppgötvað músík þess.
Hversu margir þeirra, sem rölta
dapurlega með víxlana sína inn í
Landsbankann og Útvegsbankann,
eða tína fram dýrmætu skömmtun-
arseðlana í Austurstrætisverzlunun-
um, hafi gefið sér tóm til að hlusta
á bílana og fólkið, sem þarna er á
ferð.
Það eru til dæmis blaðasölustrák-
arnir. Engin stórborg getur verið
án þessara smávöxnu verzlunar-
manna. „Vísir, Morgunblaðið, Þjóð-
viljinn og Alþýðublaðið", hrópa þeir
. .. og svo pota þeir fram óhreinum
lúkunum og mæna framan í mann,
meðan fimmtíu aurarnir eru taldir
fram...
Ég gerði mér það til gamans um
fjögurleytið í fyrradág, að horfa í
örfáar mínútur á einn þessara
stráka. Hann vár ósköp lágvaxinn og
kútslegur, greyið litla, en hann var
sannarlega ekki af baki dottinn þar
sem viðskiptavinirnir áttu í hlut.
Hann var bókstaflega alls staðar í
einu. Hann þaut eins og örskot yfir
á Landsbankahornið, smellti þar
blaði í hendina á.einum af þekktari
borgurum bæjarins, trítlaði svo eins
og óþolinmótt afmælisbarn allt í
kring um hann meðan hann tíndi
fram peningana ... og — einn, tveir,
þrír — hann var byrjaður að af-
greiða tvo menn í einu við hornið á
Reykjavíkurapóteki ... „Fljótur nú“,
er aðalorð þessara stráka og „Fljótt
nú“ er boðorð Austurstrætis.
öllum liggur á. Ég veit ekki hvern-
ig á því stendur, en mér er sama
hvort það er gamalt fölk eða ungt —