Útvarpstíðindi - 10.11.1947, Side 19

ÚTVARPSTIÐINDI
427
JJíanádúrd
hennar frú Packletides
Eftir ,,Saki“ (H. H. Munro)
ÞaS var ætlun og tilhlökkunarefni
frú Packletides að fá skotið tígris-
dýr. Ekki þó af því, að drápsgirni
hefði skyndilega gripið hana, né að
hún héldi, að Indland yrði við það
öruggara og heilnæmara, að óarga-
dýr á hverja miljón íbúa yrðu brota-
brotinu færri. Það, sem fyrst og
fremst knúði hana til þess að leggja
lykkju á leið sína og feta í fótspor
veiðimannsins, var, að Loona Bim-
berton hafði nýlega farið ellefu míl-
ur í flugvél með serkneskum flug-
manni og síðan ekki um annað talað.
Eina von frú Peckletide, að jafnast
á við hana, var að skjóta tígrisdýr
og fá svo blöðin til að birta nægi-
lega margar myndir af sér í því til-
efni. Hún hafði þegar gert sér í
hugarlund hádegisverðarboðið, sem
hún mundi hafa inni á heimili sínu
í Curzonstræti, að því er bezt yrði
séð í heiðursskyni við Loonu Bimber-
ton, þótt svo mundi fara, að tígris-
dýrsfeldur drægi að sér mestalla at-
hygli gestanna og yrði eina umræðu-
efnið. Hún sá líka í anda brjóstnæl-
una úr tígrisdýrsklónum, sem hún
ætlaði að gefa Loonu Bimberton á
næsta afmælisdegi hennar. Frú
Packletide var undantekning, í
heimi, sem helzt er talinn stjórnast
af hungri og ást. Gerðir hennar og
hvatir áttu aðallega rót sína að
rekja til óbeitar hennar á Loonu
Bimberton.
Kringumstæðurnar reyndust hag-
kvæmar. Frú Packletide hafði heitið
þúsund rupees þeim, sem gæfi henni
færi á að skjóta tígrisdýr, án veru-
legrar áhættu eða áreynslu, og svo
heppilega hittist á, að þorp eitt í
grendinni gat stært sig af því að
vera uppáhaldsviðkomustaður gamal-
frægs dýrs, sem sökum sívaxandi
hrumleika hafði orðið að hætta villi-
dýraveiðum og varð nú að gera sig
ánægt með hin smávaxnari húsdýr.
Tilhugsunin um að klófesta þúsund
rupees örvaði veiðihvöt og verzlunar-
anda þorpsbúa. Börn voru höfð á
varðbergi dag og nótt í útjaðri frum-
skógarins til þess að beina tígris-
dýrinu til baka, ef svo ólíklega vildi
til, að því dytti í hug að leita nýrra
veiðisvæða, og geitur af ófélegra
tæinu voru skildar eftir hér og þar
á bersvæði af miklu kæruleysi til
að draga að sér athygli dýrsins.
Áhyggjufyllstir voru þó þorpsbúar
út af því, að tígurinn kynni að deyja
úr elli, áður en sá dagur rynni upp,
að útlenda frúin fengi að reyna skot-
fimi sína. Mæðurnar, sem báru börn
sín heim gegnum frumskóginn, að
loknu dagsverki á ökrunum, voguðu
ekki að raula nema í hálfum hljóð-
um, af ótta við að vekja hinn virðu-